| شبی چون روز شادی عشرت افزای | جهان روشن ز ماه عالم آرای | |
| ز عالم زاغ پا بیرون نهاده | خروس از صبحدم در شک فتاده | |
| نشسته گوشه‌ای مرغ مسیحا | به هر جانب روان گردیده حربا | |
| نبودی گر نجوم عالم افروز | نکردی فوق آن شب را کس از روز | |
| سپهر از مه گلی بر چهره دیده | خطی از هاله بر دورش کشیده | |
| فلک گفتی چراغان کرد آن شام | که می‌زد خواجه بر بام فلک گام | |
| سوی صدر رسل جبریل رو کرد | دلش را مژده‌ی دیدار آورد | |
| شد آن نخل ریاض شادمانی | برون از خوابگاه‌ام هانی | |
| کشیدش پیش پیک حق تعالا | براقی برق سیر چرخ پیما | |
| عجایب ره نوردی تیز گامی | بسی از خواب خوشتر خوشخرامی | |
| نمد زین داده گردون از سحابش | شده قسطاس بحری آفتابش | |
| پی آرامش آن طرفه توسن | ز انجم کرده گردون جوبه دامن | |
| چو برجستی به بازی زین کهن فرش | ز نعلش رخنه گشتی لنگر عرش | |
| نمود از بهر سیر ملک بالا | شه روی زمین بر پشت او جا | |
| براق از شادمانی گشت رقاص | روان شد سوی خلوتخانه‌ی خاص | |
| به سوی مسجد اقصا چو زد گام | دو تا گردید محرابش به اکرام | |
| چو از محراب اقصا پشت برداشت | علم در عالم بالا برافراشت | |
| چو با خود دید مه در یک وثاقش | چو نعل افتاد در پای براقش | |
| به نعلش چهره سایید آنقدرها | که باقی ماند بر رویش اثرها | |
| وز آنجا مرکب مردم ربایش | دبستان عطارد داد جایش |