| رقم سازی که این زیبا رقم زد | نوشت اول سخن نام محمد | |
| چه نام است اینکه پیش اهل بینش | شده نقش نگین آفرینش | |
| ز بس کز میم و حایش گشت محفوظ | نوشتش در دل خود لوح محفوظ | |
| ز نقش حلقه‌ی میمش دهد یاد | قمر ز آن هاله را بر چرخ جا داد | |
| بزرگی بین که خم شد چرخ از اکرام | که همچون دال بوسد پای این نام | |
| کمال نامداری بین و عزت | که نامش را به این حد است حرمت | |
| شه خیل رسل سلطان کونین | جمالش مهر ومه را قرةالعین | |
| چو رو در قبله‌ی دین پروری کرد | به دوران دعوی پیغمبری کرد | |
| شک آوردند گمراهان حاسد | به صدق دعویش جستند شاهد | |
| پی دفع شک آن جمع گمراه | دو شاهد شد به صدق دعویش ماه | |
| از این غم سایه دارد رو بدیوار | که در راهش نشد با خاک هموار | |
| چو جوهر بود آن سرچشمه‌ی نور | که بودش سایه از همسایگی دور | |
| مگر از شوق بیخود گشت سایه | چو شد همراه آن خورشید پایه | |
| زهی نور تو بزم افروز عالم | وجودت زبده‌ی اولاد آدم | |
| خلیل از خوان تو رایت ستانی | خضر از فیض جامت تشنه جانی | |
| ز یکرنگی مسیحا با تو دم زد | از آن بر طارم چارم قدم زد | |
| اگر راه دو رنگی آورد پیش | نشانندش به گردون بر خر خویش | |
| چه شد گر آفتاب عالم آرا | به صورت پیشتر گشت از تو پیدا | |
| شهی بر خلق آخر تا به اول | شهان را پیش پیش آرند مشعل | |
| جهان را کار رفت از دست دریاب | برآور یا رسول الله سر از خواب |