| صدف را خنده در نیسان تو دادی | دهانش را ز در دندان تو دادی | |
| فلک را پشت خم از بار عشقت | دل مه روشن از انوار عشقت | |
| نهی درج دهان را گوهر نطق | دهی تیغ زبان را جوهر نطق | |
| به کنهت فکر کس را دسترس نیست | تویی یکتا و همتای تو کس نیست | |
| به نام تست در هر باغ و بستان | به کام جو زبان آب جنبان | |
| که جنبش داد مفتاح زبان را | وزان بگشود در گنج بیان را | |
| سرای چشم مردم روشن از چیست | در این منظر فتاده سایه از کیست | |
| زهی آثار صنعت جمله هستی | بلندی از تو هستی دید و پستی | |
| منم خاکی به پستی رو نهاده | به زیر پای نومیدی فتاده |