| به او دادی دبستان فلک را | نشاندی در دبستانش ملک را | |
| به گلزار بهشتش ره نمودی | در آن باغ بر رویش گشودی | |
| چو حورش برد از جا میل دانه | به عزم دانه چیدن شد روانه | |
| ز بهر خوشه کردن ساخت چون داس | به رخش راندنش بستند قسطاس | |
| بسان خوشه کاه افشاند بر سر | ز بی برگی لباس برگ در بر | |
| حدیث نا امیدی بر زبان راند | قدم از روضه رضوان برون ماند | |
| نوای ناله بر گردون رسانید | به عزم توبه اشک خون فشانید | |
| که یارب ظلم کرده بر تن خویش | ببخشا تا نمانم زار از این بیش | |
| از آن قیدش به احسان کردی آزار | به خلعت‌های عفوش ساختی شاد | |
| اگر آدم بود پرورده تست | و گر عالم پدید آورده‌ی تست | |
| تویی کز هیچ چندین نقش بستی | ز کلک صنع بر دیبای هستی | |
| ز تو قوس قزح جا کرد بر اوج | وز او دادی محیط چرخ را موج | |
| به راهت کیست مه رو بر زمینی | چو من دیوانه گلخن نشینی | |
| به گلخن گرنه از دیوانگی زیست | به روی او ز خاکستر نشان چیست | |
| فلک را داغ خور بردل نهادی | ز بذرش پنبه بهر داغ دادی | |
| بلی رسم جهانست اینکه هر روز | بود کم پنبه‌ی داغ از دگر روز | |
| درون شیشه چرخ مدور | ز صنعت بسته‌ای گلهای اختر | |
| ز شوقت کوه از آن از جا نجسته | که او را خارها در پا نشسته | |
| تو بستی بر کمر گه کوه را زر | صدف را از تو درگوش است گوهر | |
| ترا آب روان تسبیح خوانی | پی‌ذکر تو هر موجش زبانی |