| بی درمی خار کشیدی به پشت | نامده جز آبله هیچش به مشت | |
| بود همین زخم سر نیش خار | آنچه به دست آمدش از روزگار | |
| زخم بسی خار بر اندام داشت | خواری بسیار از ایام داشت | |
| رو به در قاضی حاجات کرد | دست برآورد و مناجات کرد | |
| کای ز تو خرم شده باغ و بهار | خار ز فیض تو گل آورده بار | |
| چند در این دشت من تیره روز | خرقه‌ی سد پاره کنم خاردوز | |
| چند شوم نخل صفت لیف پوش | چند توان بار کشیدن به دوش | |
| نخل که شد خارکشی کار او | هست رطب نیز گهی بار او | |
| وه که من از خارکشی سوختم | جز ضرر خار نیندوختم | |
| جز گل اندوهم ازین خار نیست | هیچم از این خار جز آزار نیست | |
| تیشه به گل میزد و میکند خار | گشت ز گل مشربه‌ای آشکار | |
| مشربه‌ای بود در او زر بسی | از سر زردار گرانتر بسی | |
| چون سر آن مشربه را باز کرد | زمزمه خوشدلی آغاز کرد | |
| رفت و به زن صورت آن راز گفت | صورت آن راز نهان باز گفت | |
| پرده برانداخت چو از روی راز | رفت زن و گفت به همسایه باز | |
| راز نخواهی که شود آشکار | لب بگز و باز مگو زینهار | |
| کوه که سنگ است و ندارد بیان | وز پی گفتار ندارد زبان | |
| هیچ مگویش که بیان میکند | راز نهان تو عیان میکند | |
| آن سخن افسانه بازار شد | والی آن شهر خبردار شد | |
| گفت که از خانه برونش کشند | از سر آزار به خونش کشند |