| خانه‌ی تابوت تمنا کند | تا زبر دست کسان جا کند | |
| خواجه خرامنده به سد احترام | صوف و سقر لاط به دست غلام | |
| هر قدمش فکری و رایی دگر | هر دمش اندیشه به جایی دگر | |
| شانه زن از پنجه به قسطاس خویش | ریش کن از غایت وسواس خویش | |
| بیهده داده‌ست ز کف نقد جان | ریش نگر می‌کند از بهر آن | |
| کرده ز سودا در گفتار باز | کس نه و سد جنگ و جدل کرده ساز | |
| این روش مردم بیدار نیست | خواجه به خواب است و خبردار نیست | |
| دیده‌ای آخر که چو کس شد به خواب | خود به خودش هست عتاب و خطاب | |
| خواجه به خواب است که خوابش حرام | زان ندهد باز جواب سلام | |
| منعم پر کبر به خود پای بند | ساخته در گاه سرا را بلند | |
| تا چو زند گام برون از سرا | پشت نسازد ز تکبر دو تا | |
| گر نه ز ایام خورد گوشمال | جستنش از خواب نماید محال | |
| خواجه که پر گشته ز باد غرور | خم نکند پشت تواضع به زور | |
| مشک پر از باد کجا خم شود | گر نه ز بادش قدری کم شود | |
| باد به خود کرده ولی وقت کار | پوست کند از سر او روزگار | |
| گشت چو از باد قوی گوسفند | پنجه قصاب از او پوست کند | |
| چند به این باد به سر می‌بری | نیستی آخر دم آهنگری | |
| دم که به باد است چنین پای بست | هیچ بجز باد ندارد به دست | |
| ای ز دمت رفته جهانی به رنج | چند توان بود چو دم باد سنج | |
| باد چو بر شمع ره انداخته | تاج زرش خاک سیه ساخته |