| بر صفت راست پسندیده یار | آمده در راحت و رنجت به کار | |
| صحبت ناجنس گزند آورد | سد دل آسوده به بند آورد | |
| رشته به انگشت که مارش گزید | بست خرد کیش و همین نکته دید | |
| کاین سخن از اهل خرد یاد دار | دست مکن باز به سوراخ مار | |
| سفله که تیز است به راه ستیز | چون دم خدمت زند از وی گریز | |
| چرغ که شد تشنه به خون غزال | مروحه جنبان شود از زور بال | |
| یار دو رنگت کند آخر هلاک | گر چه فتد پیش تو اول به خاک | |
| یوز بر آهو چو کمین آورد | سینه خود را به زمین آورد | |
| آنکه زدی شعله‌ی خشمش جهان | لاف وفای که زند، مشنو آن | |
| سرب چو بگداخت نماید چو آب | لیک کند خوردن آن جان کباب | |
| آنکه نه ثابت قدم اندر وفاست | صحبت او مایه‌ی چندین جفاست | |
| خانه که سست آمده آنرا بنا | رخت مقیمان نهد اندر فنا | |
| رسم وفا از همه یاری مجوی | زادن گل از همه خاری مجوی | |
| خار گل و خار مغیلان جداست | غنچه و پیکان ز کجا تا کجاست | |
| مرد خرد پیشه نجوید ز کاه | خاصیت طینت زرین گیاه | |
| مس اگر از هر علقی زر شدی | نرخ زر و خاک برابر شدی | |
| در همه بحری در یکدانه نیست | گنج به هر خانه‌ی ویرانه نیست | |
| هر مگسی را نبود انگبین | هر نی خود رو نشود شکرین | |
| در همه کس نیست ز یاری اثر | چشمه ز هر خاک نیاید به در | |
| یار که خود را به وفایت ستود | بایدش از داغ جفا آزمود |