| لب بگشودند که گر مدتی | دور سپهرش بدهد مهلتی | |
| بسکه ازین بحر برون ریزد آب | عرصه این بحر نماید سراب | |
| به که دراین بحر شناور شویم | همچو صدف حامل گوهر شویم | |
| گر نکنیمش ز گهر کامکار | زود از این بحر بر آرد دمار | |
| همچو صدف در ته دریا شدند | بعد زمانی همه پیدا شدند | |
| پر ز گهر ساخته کف چون صدف | بر لب دریا گهر افشان ز کف | |
| بسکه فشاندند بر آن عرصه در | دامن صحرا ز گهر گشت پر | |
| دید چو آن عاشق همت بلند | خاک پر از گوهر خاطر پسند | |
| رفت و ز در کیسه خود ساخت پر | آمد و بر تخت شه افشاند در | |
| ز آمدنش گشت غمین شهریار | فکر بسی کرد به تدبیر کار | |
| فکرت او راه به جایی نیافت | از پی آن درد دوایی نیافت | |
| مرد گدا پیشه زمین بوسه داد | گفت که شاها فلکت بنده باد | |
| گوی فلک قبه ایوان تو | ملک بقا عرصه جولان تو | |
| چتر زر اندود تو خورشید باد | مطربه بزم تو ناهید باد | |
| هست چو ناکامی من کام شاه | نیست ز همت که شوم کام خواه | |
| از مدد همت والای خویش | دست کشیدم ز تمنای خویش | |
| دید چو بر همت او شهریار | کرد بر او عقد جواهر نثار | |
| گفت تویی قابل پیوند من | هست سزاوار تو فرزند من | |
| خواند عزیزان و به سد جد و جهد | بست بدو عقد زلیخای عهد | |
| دامن مقصود فتادش به دست | رفت و به خلوتگه عشرت نشست |