| گفت به جم کوکبه دانا وزیر | کای به تو زیبنده کلاه و سریر | |
| هست در این کشتن و خون ریختن | سرزنشی بهر خود انگیختن | |
| مصلحت آنست که پنهانیش | جانب خلوتگه خود خوانیش | |
| پرسیش از آتش دل گرم گرم | پس سخنان شرح دهی نرم نرم | |
| پس طلبی آنچه نیاید از او | وان در بسته نگشاید از او | |
| تا به طلبکاری آن پا نهد | خانه به سیلاب تمنا دهد | |
| مرد مدبر به شه ارجمند | هر چه بیان کرد فتادش پسند | |
| شامگهی سایه‌ی لطف خدای | در حرم خاص‌ترین کرد جای | |
| خواند گدا را به حریم حرم | کرد ز الطاف خودش محترم | |
| گفت که ای سوخته داغ دل | داغ غمت تازه گل باغ دل | |
| آنکه چو شمع است ترا سوز ازو | وانکه نشستی بچنین روز ازو | |
| بستن عقدش بتو بخشد فراغ | لیک به سد عقد در شب چراغ | |
| گر به مثل مهر صباح آوری | شامگه او را به نکاح آوری | |
| مرد گدا پیشه چو این مژده یافت | رقص کنان جانب عمان شتافت | |
| کاسه‌ی چوبین ز میان باز کرد | آب برون ریختن آغاز کرد | |
| خود نه همین یک تنه در کار بود | چشم ترش نیز مدد کار بود | |
| مردم آبی چو خبر یافتند | بهر تماشا همه بشتافتند | |
| رفت یکی پیش که مقصود چیست | گرنه ز سوداست در این سود چیست | |
| گفت بر آنم که پی در ناب | گرد برانگیزم از این بحر آب | |
| منتظرانش همه حیران شدند | وز سخنش جمله پریشان شدند |