| پادشهی بود ملایک سپاه | بر فلک از قدر زدی بارگاه | |
| در حرمش پرده نشین دختری | اختر سعدی و چه سعد اختری | |
| زلف کجش حلقه کش گوش ماه | چشم غزال از پی چشمش سیاه | |
| خال رخش داغ دل آفتاب | غالیه‌اش پرده‌در مشک ناب | |
| طره که در پای خود انداخته | دام ره کبک دری ساخته | |
| منظره‌ای داشت چو قصر سپهر | شمسه‌ی طاقش گل زرین مهر | |
| نسر فلک طایر دیوار او | تاج زحل قبه‌ی زرکار او | |
| کنگر این منظر عالی مکان | آمده بر قصر فلک نردبان | |
| بود بر آن غیرت بام سپهر | صبحدمی جلوه نما همچو مهر | |
| جلوه او دید یکی خرقه پوش | آمد از آن جلوه‌گری در خروش | |
| تیر جگردوزی از آن غمزه جست | بر جگرش آمد و تا پرنشست | |
| تیر که از سخت کمانی بود | رخنه گر خانه‌ی جانی بود | |
| داشت ز تیرش جگری دردناک | آه کشیدی و تپیدی به خاک | |
| مضطر از آن درد نهانی که داشت | جان به لب از آفت جانی که داشت | |
| ناظر آن منظر عالی بنا | عاشق و دیوانه و سر در هوا | |
| شهر پر آوازه‌ی غوغای او | هرطرف افسانه‌ی سودای او | |
| بیخودی او به مقامی کشید | کز همه بگذشت و به خسرو رسید | |
| یافت چو شه حالت درویش را | خواند وزیر خرد اندیش را | |
| گفت در این کار چه سازم علاج | هست به تدبیر توام احتیاج | |
| از جگرش دشنه جگرگون کنم | یا نکنم هم تو بگو چون کنم |