رباعیات

گر کسب کمال می‌کنی می‌گذرد		ور فکر مجال می‌کنی می‌گذرد
دنیا همه سر به سر خیال است ، خیال		هر نوع خیال می‌کنی می‌گذرد

□

فریاد که سوز دل عیان نتوان کرد		با کس سخن از داغ نهان نتوان کرد
اینها که من از جفای هجران دیدم		یک شمه به سد سال بیان نتوان کرد

□

تیرت چو ره نشان پران گیرد		هر بار نشان زخم پیکان گیرد
از حیرت آن قدرت بخت اندازی		مردم لب خود بخش به دندان گیرد

□

دل زان بت پیمان گسلم می‌سوزد		برق غم او متصلم می‌سوزد
از داغ فراق اگر بنالم چه عجب		یاران چه کنم، وای دلم می‌سوزد

□

یارب که زمانه دلنوازت باشد		ایام همیشه کار سازت باشد
رخش تو سپهر و زین رخش تو هلال		خورشید به جای طبل بازت باشد

□

می‌خواست فلک که تلخ کامم بکشد		ناکرده‌ی می طرب به جامم، بکشد
بسپرد به شحنه فراق تو مرا		تا او به عقوبت تمامم بکشد

□

شاها به عداوت توکس یار نشد		کاو در نظر جهانیان خوار نشد
با نشأه‌ی خصمی تو آنکس که بخفت		در خواب شد آنچنان که بیدار نشد

□

آنان که به کویی نگران می‌گردند		پیوسته مرا به قصد جان می گردند
از رشک نبات می‌دهم جان که چرا		گرد سر هم نام فلان می‌گردند

□

آن زمره که از منطق ما بی‌خبرند		سد نغمه‌ی ما به بانک زاغی نخرند
زاغیم شده به عندلیبی مشهور		ما دیگر و مرغان خوش الحان دگرند

□

مجنون به من بی سر و پا می‌ماند		غمخانه‌ی من به کربلا می‌ماند
جغدی به سرای من فرود آمد و گفت		کاین خانه به ویرانه ما می‌ماند