| لب تشنه و کام دشمنت کرد | از شاخ امید دست کوتاه | |
| دستی نه ومیوه بر سر شاخ | دلوی نه و آب در ته چاه | |
| گویند ز مه هلال جزوی‌ست | زو پرتو مهر تیرگی کاه | |
| نی نی غلط است ، کرده خصمت | آیینه‌ی ماه تیره از آه | |
| رای تو برد به صیقل آن زنگ | ز آیینه‌ی زنگ بسته‌ی ماه | |
| یعنی که مه از تو نور یاب است | آن نور نه ، نور آفتاب است |
□
| ای حاتم حاتمان عالم | نی یک حاتم ، هزار حاتم | |
| در شهر عطای تو طمع را | سد قافله بیش در پی هم | |
| دروجه برات یک عطایت | سد حاصل بحر و کان بود کم | |
| داغ جگری‌ست بحر وکان را | هر نقش از آن نگین خاتم | |
| آرایش دهر ز آب و خاک است | آن هر دو به دیده‌ها مکرم | |
| آن خاک چه خاک ، خاک این در | وان آب چه آب ، آب زمزم | |
| ابعاد رهند از تناهی | گر همت تو شود مجسم | |
| شاگردی رایت ار نماید | روشنگر آینه شود نم | |
| رایی داری که گر تو خواهی | از رنگ برون برد سیاهی |
□
| هر فرق که خاک آن ته پاست | گر خود سر من بود فلک ساست | |
| پر ساخته دامن فلک را | جود تو که مایه بخش دریاست | |
| آن نوع جواهری کز آن نوع | یک مست به کیسه ثریاست | |
| شاها به طواف شاه ماهان | نی شاه که ماه بی کم وکاست | |
| آن قبله که در طریق سیرش | ره تا در کعبه می‌رود راست |