| آنکه پرورده‌ای به نعمت او | می‌کنی صبح و شام غیبت او | |
| وانکه آدم شدی ز اقبالش | چون سگ افتاده‌ای به دنبالش | |
| از تو بد بیند آنکه باتو نکوست | اینهمه جرم آن رگ هندوست | |
| زین ترا عیب چون توان کردن | هست کار کلاغ گه خوردن | |
| انتقام فلک نمی‌دانی | حق نان و نمک نمی‌دانی | |
| تف به روی تو بی‌حقیقت، تف | تف بر آن طبع و آن طبیعت تف | |
| تف بر آن طبع بی‌تمیزانه | تف بر آن روی و ریش هیزانه | |
| کشتنت راکه کام مرد و زن است | کار موقوف نیم گز رسن است | |
| اینک از بافق می‌رسد اسباب | دو سه گز ریسمان ولی پر تاب | |
| روزها گرد بافق گردیدم | تحفه لایقت همین دیدم | |
| تحفه‌ی من که یک دو گز رسن است | گر پسندی به جای خویشتن است | |
| زود از این سر فراز خواهی شد | و ز سر خلق باز خواهی شد | |
| تا نمیری نمی‌شوی آزاد | این غل هجو تومبارک باد |