| هست تاج مرصعی تاجم | می‌فروشم به شه که محتاجم | |
| اول این تاج را ببیند شاه | زانکه تاجی‌ست سخت خاطر خواه | |
| پادشاهان هند این افسر | می‌خریدند سد برابر زر | |
| من ندادم که مفت و ارزان بود | قیمتش سد برابر آن بود | |
| خرد از صنعتش فرو ماند | هر که این جنس دوخت ، او داند | |
| چون که تعریف آن به جای آرد | نظر از جمع زیر پای آرد | |
| گوید ای مرد تاج زر پیرای | که چو کفشی فتاده در ته پای | |
| ما نمودیم کار و حرفت خویش | تو بیا و بیار صنعت خویش | |
| نوبت تست ، کار خود بنمای | تاج گوهر نگار خود بنمای | |
| کاین بزرگان هنر شناسانند | ناقدانند و زر شناسانند | |
| واقفان دقایق هنرند | هر یکی بهتر از یکی دگرند | |
| او در این گفت و گوی خاطر جمع | که دگرها چو دود و اوست چو شمع | |
| وه چه شمعی که آفتاب منیر | پیش او جمله همچو ذره حقیر | |
| واقف رنج هر سخن سنجی | عقده دان طلسم هر گنجی | |
| سر ز آداب دانی اندر پیش | او به تعریف تاج کهنه‌ی خویش | |
| ریش کرده سفید و اینش هوش | که کجا شاه و کهنه تاج فروش | |
| آن که از تاج زر نماید عار | با چنان تاج کهنه‌ایش چه کار | |
| زین سالم که رفت چیست جواب | زو بنالم نخست یا ز اصحاب | |
| همه قادر به منع او بودید | هیچ منعش چرا نفرمودید | |
| مدعا زین چه بود حیرانم | خود بگویید ، من نمی‌دانم |