| رفت محیا شبی به خانه و دید | زن خود با غیاث بازاری | |
| گفت ای قحبه این چه اطوار است | دیگران را به خانه میآری | |
| سخنی در جواب شوهر گفت | که از آن فهم شد وفاداری : | |
| چکنم کان نمیتوانی کرد | تو که سد من دل و شکم داری | |
| «اسب لاغر میان به کار آید | روز میدان نه گاو پرواری » |