دریغ از شمسهی ایوان عصمت
|
|
که تا جاوید رخ پنهان نموده
|
چراغ دودمان نعمت الله
|
|
که شمعش مهر بود و ماه دوده
|
صبا کو کز حریم عفت او
|
|
به جای گرد بر وی مشک سوده
|
که تابر جای خرمن خرمن مشک
|
|
ز خاکستر ببیند توده توده
|
فلک گو خاک بر سر کن که دورش
|
|
ز تارک افسر دولت ربوده
|
زمان بر باد ده گو خرمنش را
|
|
که گیتی کشت اقبالش دروده
|
یکی آیینه بود از جوهر روح
|
|
ولیک از رنگ سودا نا زدوده
|
به قصد او چو سودا خصم جانی
|
|
ز پاسش دیدهی حکمت غنوده
|
به هر زهری که ره میبرده سودا
|
|
مزاجش را به آن میآزموده
|
چو میدیده که تیغش کارگر نیست
|
|
به آن شغل اهتمامش میفزوده
|
به کارش کرده زهری آخر کار
|
|
که جز جان دادنش درمان نبوده
|
اگر میبست بر خود راه سودا
|
|
در این فتنه کی میشد گشوده
|
نکرده هیچ کس با دشمن خویش
|
|
چنین بی وجه کار ناستوده
|
به هر جا گوش کرده بهر تاریخ
|
|
زمانه این دو مصرع را شنوده:
|
چه داده بی سبب سودا به خود راه
|
|
چه بیجا قصد جان خود نموده
|