| دهند اگر به نباتات آب شمشیرش | همه شکافته سر بردمند و مرجانی | |
| زهی سیاست عدلت چنانچه در کنفش | توان نمود به گرگ اعتماد چوپانی | |
| به عرصه‌ای که در آرند ثقل ذره به وزن | برند صورت عدل ترا به میزانی | |
| فلک گزند نیارد اگر شود همه تیغ | بر آنکه حفظ تو او را نمود خفتانی | |
| اگر ز حفظ تو یک پاسبان بود ننهد | فساد پا به سر چار سوی ارکانی | |
| نفس که نیست به غیر از هوای موج پذیر | به جان خراشی خصم تو کرد سوهانی | |
| اگر ز رأی تو شمعی به راه دیده نهند | به کتم غیب توان دید راز پنهانی | |
| شها ستاره سپاها سپهر گشت بسی | که یافت چون تو کسی در خور جهانبانی | |
| به دولت تو چنانست عهد تو محکم | که تا ابد نکند با تو سست پیمانی | |
| غرض که کار جهان را گزیر نیست ز تو | تو خود دقایق این کار خوب می‌دانی | |
| زبان ببند و به این اختصار کن وحشی | چه شد که هست لبت عاشق ثناخوانی | |
| سخن دراز مکش این چه طول گفتار است | خوش است مدت اقبال شاه طولانی | |
| همیشه تا کند این فعل انحراف مزاج | که آورد خلل اندر قوای انسانی | |
| به جسم و جان تو آسیب و آفتی مرساد | ز حل و عقد خللهای انسی و جانی | |
| جهان به ذات تو نازان چنانکه جسم به روح | همیشه تا که بود روح جسمی و جانی |