| دلم دارد به چین کاکلش سد گونه حیرانی | به عالم هیچکس یارب نیفتد در پریشانی | |
| ز ما سد جان نمی‌گیری که دشنامی دهی ز آن لب | به سودای سبک‌روحان مکن چندین گرانجانی | |
| چوکان در سینه دارم رخنه‌ها از تیغ بدخویی | ز پیکانهای خون آلود او پر لعل پیکانی | |
| به سد جان گرامی آن لب دلجوست ارزنده | عجب لعلیست پر قیمت به صاحب باد ارزانی | |
| بر آنم تا برآید جان و از غم وارهانم دل | ولی بی تیغ جانان بر نمی‌آید به آسانی | |
| فغان کز آتش غم استخوانم گشت خاکستر | نماند آنهم که می‌کردم سگش را برگ مهمانی | |
| منم زان یوسف گل پیرهن نومید افتاده | حزین در گوشه‌ی بیت الحزن چون پیر کنعانی | |
| ز دور چرخ دولابی به چاه غم فرورفته | ز احکام قضای آسمانی گشته زندانی | |
| بهار و هرکسی با لاله رخساری به گلزاری | من و داغ دل و کنج فراق و سد پشیمانی | |
| به روی لاله در صحرا غزالان در قدح نوشی | به بوی غنچه در گلشن هزاران در غزلخوانی | |
| حریم دشت گشت از سبزه‌ی ترکان فیروزه | چمن گردید از گلنار پر یاقوت رمانی | |
| ز گل گلهای آتشناک سر بر زد ز هر جانب | عیان شد باغ را داغی که بر دل بود پنهانی | |
| ادیم خاک عطر آمیز گردید از سهیل گل | حریم و بوستان گشت از چراغ لاله نورانی | |
| نفیر ناله بلبل بلند آوازه شد هر سو | به تخت بوستان زد گل دگر ره کوس سلطانی | |
| سر پیوسته دارد با عصا در بوستان نرگس | مگر بر درگه گل نصب کردندش به دربانی | |
| نمی‌دانم که پیک باد صبحی از کجا آمد | که پیشش سبزه و گل بر زمین سودند پیشانی | |
| مگر آمد ز درگاه شریف آسمان قدری | که دارد خاک راهش سد شرف بر تاج سلطانی | |
| امام انس و جن ، شاه ولایت ، سرور غالب | که می زیبد گدای آستانش را سلیمانی | |
| اگر در بیشه‌ی گردن ز صیت عدل او باشد | اسد در هم دراند ثور را چون گاو قربانی | |
| نسیمی کز حریم روضه‌اش آید عجب نبود | اگر بخشد به طفلان نباتی روح حیوانی |