| جهان چرا نبود در پناه امن و امان | که هست مایه‌ی امن و امان پناه جهان | |
| معز دین و دول خسرو ستاره محل | معین ملک و ملل پادشاه شاه نشان | |
| سپهر عز و علا فتنه بند قلعه گشا | جهان جود و سخا تاج بخش تاج ستان | |
| شعاع نیر فتح از لوای او لامع | فروغ اختر بخت از جبین او تابان | |
| پی محافظت بره از تعرض گرگ | چو هست صولت عدلش چه احتیاج شبان | |
| ز رنگ جوهر فیروزه می‌شود ظاهر | که بسته زنگ غم از عز غصه کفش دل کان | |
| عجب ز همت تشریف بخش او که گذاشت | که طفل سوی وجود آید از عدم عریان | |
| جهان ز غایت امن و امان چنان گردید | به دور معدلت آثار پادشاه جهان | |
| که اهل عربده را نیست حد آن که کشند | به قصد عربده شمشیر جز بر وی فسان | |
| عدو ز خوردن تیغ تو زرد روتر شد | اگر چه‌خوردن ماهیست دافع یرقان | |
| کجا عدوی تو یابد خبر ز صدمه صور | که از فسانه گرز تو شد به خواب گران | |
| ز ابر دست تو شد چون صدف کف همه پر | چنانکه نیست تهی غیر پنجه مرجان | |
| سپهر با تو مگر لاف غدر زد که قضا | فکنده بر رخ او از ستاره آب دهان | |
| به دور عدل تو آن فرقه را رسد زنجیر | که دم زنند ز زنجیر عدل نوشروان | |
| ز عهد عدل تو گر کسب اعتدال کنند | فصول اربعه در چار باغ چار ارکان | |
| به یک قرار بماند لطافت گلشن | به یک طریق بماند طراوات بستان | |
| چنان ز جود تو گوهر پر است دامن چرخ | که حلقه گشته قدش از گرانی دامان | |
| اگر چنانچه نه در اصل و فرع یک شجرند | نهال رمح تو و چوب موسی عمران | |
| به روز معرکه این از چه رو شود افعی | به وقت معجزه آن از چه رو شود ثعبان | |
| در آن مصاف که باشد اجل سراسیمه | ز گیر و دار جوانان و های و هوی یلان |