| از آنرو شد به آبادی بدل ویرانی کرمان | که دارد بانیی چون عدل نواب ولی سلطان | |
| ز برج عدلش ار خورشید بر باغ جهان تابد | به بازار آورد گل باغبان در بهمن و آبان | |
| فتاده گرگ را با میش در ایام او وصلت | صدای نغمه‌ی سور است و آواز نی چوپان | |
| میان بچه شیر و گوزن است آنقدر الفت | که بی هم مادران را شیر نستانند از پستان | |
| به راه ره زنان سدی کشیده تیغ انصافش | که نتواند زدن راه کسی غارتگر شیطان | |
| صبا را گر بیاموزند محکم کاری حفظش | بدارد موج را بر آب چون آجیده بر سوهان | |
| نموداری پدید آورد گیتی از دل و طبعش | یکی شد معنی معدن یکی شد صورت عمان | |
| مگر با جود او انداخت دریا پنجه در پنجه | وگرنه پوست از بهر چه رفت از پنجه مرجان | |
| بود مزدور دست با ذلش خورشید از این معنی | که در می‌پرورد در بحر و زر می آکند در کان | |
| به جرم چین ابرویی زند مریخ را گردن | در آن ایوان که دارد قهرمان قهر او دیوان | |
| قبایی کش برید ایزد به قد عهد اقبالش | ازل آراستش جیب و ابد می‌دوزدش دامان | |
| زهی قدر ترا بالای اختر دامن خیمه | زهی رای تو را خورشید انور شمسه ایوان | |
| اگر خورشید رایت دانه را نشو و نما بخشد | شود بر خوشه پروین زمین کشته دهقان | |
| ضمیرت گر بر افروزد چراغ مردم دیده | نماند در فروغ روی او از خویشتن پنهان | |
| دل خصمت که نگشاید، شدی گر فی المثل آهن | تقاضای سرشتش ساختی قفل در زندان | |
| خدنگ قهر پرکش کرده و شمشیر کین بسته | چو خصم واژگون بخت تو آید بر سر میدان | |
| به انداز میانش تیغ بگشاید نیام ازهم | به قصد جانش از سوفار سر بیرون کند پیکان | |
| در آن میدان که صف بندند گردان دغا پیشه | اجل از جا جهاند رخش و پیش صف دهد جولان | |
| شود روی زمین از مرد همچون عرصه‌ی محشر | بود سطح هوا از گرد همچون نامه‌ی عصیان | |
| چنان گردی کز آن گر مایه باشد شام دوران را | نیارد برد روز وصل ظلمت از شب هجران |