| بهار آمد و گشت عالم گلستان | خوشا وقت بلبل خوشا وقت بستان | |
| زمرد لباسند یا لعل جامه | درختان که تا دوش بودند عریان | |
| دگر باغ شد پر نثار شکوفه | که گل خواهد آمد خرامان خرامان | |
| چه سر زد ز بلبل الا ای گل نو | که چون غنچه پیچیده‌ای پا به دامان | |
| برون آکه صبح است وطرف چمن خوش | چمن خوش بود خاصه در بامدادان | |
| نباشد چرا خاصه اینطور فصلی | دل گل شکفته، لب غنچه خندان | |
| تو گویی که ایام شادی و عشرت | به هم صحبتی عهد بستند و پیمان | |
| ببین صحبت عید با مدت گل | ببین ربط نوروز با عید قربان | |
| ز هم نگسلد عهد شادی و عشرت | چو دوران اقبال دارای دوران | |
| جهاندار صورت جانگیر معنی | شه کشور دل گل گلشن جان | |
| بزرگ جهان و جهان بزرگی | سر سروران جهان میر میران | |
| سرش سبز بادا که نخلی چو او نیست | ز گردی که آید از آن طرف دامان | |
| به دامان یوسف نهفته است کحلی | که روشن کند دیده‌ی پیر کنعان | |
| جهان چیست مهمانسرای سخایش | نمکدان مه و مهر نان و فلک خوان | |
| ز درگاه احسان عاجز نوازش | که کار جهان می‌رسد زو به سامان | |
| نشاط شب اول حجله در سر | رود پیرزن جانب بیت احزان | |
| به دوران انصاف و ایام عدلش | به هم الفت گرگ و میش است چندان | |
| که بر عادت مادران گرگ ماده | نخواهد جدا از لب بره پستان | |
| اگر پایه عدل اینست و انصاف | وگر رتبه‌ی جود اینست و احسان | |
| عدالت به کسرا سخاوت به حاتم | بود محض تهمت بود عین بهتان |