| ساقیا روز نشاط آمد و شد دور به کام | می‌رود روز ز بالای تو می ریز به جام | |
| در قدح ریز از آن لعلی خورشید فروغ | که به یاقوت دهد پرتو اورنگ به وام | |
| دلفریبی که در آیند روانی به سجود | زاهدان را چو شمیمی گذرد زان به مشام | |
| آخر مجلس او بزم جدل را آغاز | اول صحبت او مجلس غم را انجام | |
| بر سر پیک اجل گرم چو تازد گلگون | نگذارد که دگر گام نهد بر سر گام | |
| گر گدای در میخانه خورد یک جامش | دهد از مستی آن جام به جم سد دشنام | |
| ساز قانون طرب در چه مقامی برخیز | لاله سان با قدحی بر لب جو ساز مقام | |
| بسکه شد باد روانبخش به آن بی‌جانی | سرو را در حرم باغ شود میل خرام | |
| در پس پنجره‌ی باغ به رقص آمده گل | جلوه‌اش مرغ چمن دید و در افتاد به دام | |
| از پی عذر که سر در سر ساغر کرده | در رکوع است گهی نرگس و گاهی به قیام | |
| غنچه بگشوده لب از هم ز سر شاخ درخت | یا ز خون شیشه‌ی خود کرده لبالب حجام | |
| گشته در لاله ستان داغ دل لاله عیان | همچو هندو که در آتشکده گیرد آرام | |
| غنچه را آب دماغ است روان از شبنم | مگر از لطف نسیم سحری کرده ز کام | |
| آفتاب سر بام است غنیمت دانید | گل اگر ساخت دو روزی به سر شاخ مقام | |
| غنچه بشکفت مگر پیک نسیم سحری | برد از آمدن میر به گلزار پیام | |
| آن حسن خلق حسینی نسب حیدر دل | که فلک بهر زمین بوسی او کرده قیام | |
| تیغ بند در او گر نشمارد خود را | خانه چرخ برین گور شود بر بهرام | |
| تویی آن پاک ضمیری که ضمیرت امروز | بی سخن آورد از عالم فردا پیغام | |
| با کف جود تو بخشندگی معدن چیست | پیش دست کرمت ریزش ابر است کدام | |
| اندکی می‌کند آن صرف به سد جان کندن | جزویی خرج کند این به هزاران ابرام |