| عید خرم تر از این یاد ندارد ایام | غالبا روی تو این خرمیش داده به وام | |
| به جمال تو گرین عید مجسم بودی | چون مه خویش خمیدی و دویدی به سلام | |
| میرمیران که کشیده‌ست نگارنده غیب | نقش ابروی تو و کرده مه عیدش نام | |
| غره و سلخ نیابند در آن دایره راه | که به پرگار ضمیر تو شود ماه تمام | |
| راست چون عینک نگشاده نماید به محاق | کس نداند که کدام است مه ومهر کدام | |
| هست رای تو که اسرار نهانخانه غیب | غایبانه کند ارباب دول را اعلام | |
| بر نباتات اگر پرتو رایت افتد | چشم پر نور دهد بار درخت بادام | |
| مهر یک روز اگر جا به ضمیر تو دهد | آخر پرسش محشر رسد آن روز به شام | |
| ور شود روز بداندیش تو شب را نایب | همه در شب گذرد تا به گه روز قیام | |
| تن خصم تو چه شهریست که شاهش بکشد | کوچه‌های پر از آشوب در او راه مسام | |
| سر دشمن نکند روز جزا تیز سری | تیغ باطن چو کشد پنجه قهرت ز نیام | |
| قهرت آن قلزم زهر است کزو مایه برد | چون به زهر آب دهد خنجر خود را بهرام | |
| خشمت الماس فروشی‌ست که با آن چنگال | پیش او دست به دریوزه گشاید ضرغام | |
| آسمان بر سر فتنه‌ست چه شرها بکند | گر گذاری که بگردد به سر خود یک گام | |
| پیش دندانش سرخار و سر مرد یکیست | شتر مست کش از دست گذارند زمام | |
| رایض امر ترا عاجز رانست و رکاب | رخش گردون که نه زین کرده کس او را نه لجام | |
| رستمی باید و دستی که عنان آراید | رخش از آن نیست که او راهمه کس سازد رام | |
| جنبش چرخ ارادیست چنین گفته حکیم | گر چنین است نگیرد ز چه هرگز آرام | |
| بنده گویم نه چنین است و بگویم چونست | لرزه افتاده‌اش از خوف تو بر هفت اندام | |
| مسند قدر تو جانیست که در نظم امور | به قضاو قدر آرند از آنجا پیغام |