| نماز شام که سیمین همای زرین بال | به بام به اختر انداخت سایه اقبال | |
| پدید گشت مه نو ز طرف چشمه مهر | به سان خشک لبی برکنار آب زلال | |
| نموده هیأت پروین به عینه چون گویی | که کرد از اثر آبله بسی تبخال | |
| ز فرط ظلمت شب تنگنای عالم خاک | سیاه شد چو شبستان خاطر جهال | |
| سیاهی شب دیجور تا بدان غایت | که بعد حرق هوا التیام بود محال | |
| به سد چراغ نبردند از سیاهی شب | به سوی مقصد خود را شبروان خیال | |
| شبی چنانکه تو گویی نمونه ایست مگر | ز روز خصم جهان داور ستوده خصال | |
| ملک سپاه فلک بارگاه ، خان احمد | سپهر شوکت و حشمت جهان جاه و جلال | |
| به غایتی‌ست عطایش که خواهد از اشجار | به جای برگ زبان بردهد به گاه سال | |
| کمینه زله خور خوان او تواند شد | ضمان روزی اهل جهان به استقلال | |
| ز شوق رایت احسان بی‌کرانه او | چه خون که در رحم مادران خورند اطفال | |
| شد از مهابت او زهره‌ی نهنگان آب | بس است تلخی آب بحار شاهد حال | |
| به روز حمله کمین خیل او به زور کمند | کشند ماضی ایام را به عرصه‌ی حال | |
| زهی کمند تو آن اژدها به روز وغا | که جذب ثقل جبلی کند ز طبع جبال | |
| چنان به عهد تو دست ضعیف گشته قوی | که چشم کرده سیه بر هلاک شیر غزال | |
| هزار دوره به یک دم کند گر آموزد | فلک ز عمر حسود تو رسم استعجال | |
| فزوده شاهد حسن تو چتر شاهد گل | چنانکه حسن بتان را سواد نقطه خال | |
| هزار بار فزون از پی تکاور تو | تمام کرد و شکست آفتاب نعل هلال | |
| کزین وسیله خدمت اگر دهد دستش | که رایضان ترا پا نهد به صف نعال | |
| سپهر منزلتا، عرضه‌ایست وحشی را | به حضرت تو بیان می‌کند علی الاجمال |