تا به روی توشد برابر گل
|
|
غنچه بسیار خنده زد بر گل
|
در گلستان ز مستی شوقت
|
|
جامه را چاک زد سراسر گل
|
بر تنش گشته پیرهن خونین
|
|
کز غمت خار کرده بستر گل
|
پیش روی تو آفتابی زلف
|
|
زیر زلف تو سایه پرور گل
|
چو رخ آتشین برافروزی
|
|
از خوی شرم میشود تر گل
|
ای خطت بر فراز گل سبزه
|
|
وی رخت بر سر صنوبر گل
|
سوی باغ آ که سبزه نو برخاست
|
|
رست از شاخههای نو پر گل
|
زیر پا سبزه فرش زنگاریست
|
|
بر زبر چتر سایه گستر گل
|
تا کشد بیخبر هزاران را
|
|
زیر دامان گرفته خنجر گل
|
غنچه تا لب نبندد از خنده
|
|
ریختش زعفران به ساغر گل
|
نیست شبنم که بهر زینت دوخت
|
|
بر کنار کلاه گوهر گل
|
اثر بخت سبز بین که نمود
|
|
شهر سبز چمن مسخر گل
|
سایه بان هر طرف سلیمان وار
|
|
زد ز بال هزار بر سر گل
|
تا رود خیل سبزه را بر سر
|
|
باد را می کند تکاور گل
|
هست قائم مقام آتش طور
|
|
بر فراز نهال اخضر گل
|
پی نقاشی سراچه باغ
|
|
دارد اندر صدف معصفر گل
|
بسته یک بند کهربا به میان
|
|
در چمن شد مگر قلندر گل
|
گشت یکدل به غنچه تا بگشود
|
|
خانهی گنج باغ را در گل
|
غنچه را جام جم فتاد به دست
|
|
یافت آیینهی سکندر گل
|
کرده اوراق سرخ دفتر خویش
|
|
سبز کردهست جلد دفتر گل
|
از کششهای قطرهی شبنم
|
|
بر ورقها کشیده مسطر گل
|
تا کند حرفهای رنگین درج
|
|
بر وی از مدح آل حیدر گل
|
شاه دین مرتضا علی که شدش
|
|
به هزاران زبان ثنا گر گل
|
بسکه در دشت خیبر از تیغش
|
|
رست از گل ز خون کافر گل
|
گر خزان ریاض دهر شود
|
|
نشود کم ز دشت خیبر گل
|
در کفش از غبار اشهب او
|
|
مشگ دارد بنفشه عنبر گل
|
در بغل از خزانهی کف او
|
|
یاسمین سیم دارد و زر گل
|
باد قهرش اگر بر آن باشد
|
|
ندمد تا به حشر دیگر گل
|
ور شود فیض او بر این ماند
|
|
تازه تا صبحگاه محشر گل
|
بود از رشح جام احسانش
|
|
که به این رنگ گشت احمر گل
|
باشد از یاد عطر اخلاقش
|
|
که بر اینگونه شد معطر گل
|
خلق او هست غنچهای که از او
|
|
زیر دامان نهاد مجمر گل
|
در ازل بسته است قدرت او
|
|
اندر این شیشهی مدور گل
|
گر نهد در ریاض لطفش پای
|
|
دمد از ناخن غضنفر گل
|
حرز خود گر نساختی نامش
|
|
کی شدی بر خلیل آذر گل
|
ای که باغ علو قدرت را
|
|
چرخ نیلوفر است و اختر گل
|
دم ز لطفت اگر خطیب زند
|
|
دمد از چوب خشک منبر گل
|
گر دهندش ز باغ قهرت آب
|
|
بردمد همچو خار نشتر گل
|
گر اشارت کنی که در گلشن
|
|
نبود رو گشاده دیگر گل
|
پیچد از بیم شحنهی غضبت
|
|
غنچه سان خویش را به چادر گل
|
گر نسیم بهار احسانت
|
|
سوی گلزار بگذرد بر گل
|
گردد از دولت حمایت تو
|
|
بر سپاه خزان مظفر گل
|
باد قهرت اگر به خلد وزد
|
|
خرمن آتشی شود هر گل
|
ور به دوزخ رسد نم لطفت
|
|
دود گردد بنفشه اخگر گل
|
خشک ماند درخت گل برجای
|
|
گر بگویی دگر میاور گل
|
گر به اژدر فسون خلق دمی
|
|
آورد بار شاخ اژدر گل
|
گر نیاید ز جوی لطف تو آب
|
|
نخل طبعم کی آورد بر گل
|
خیز وحشی که در دعا کوشیم
|
|
زانکه بسیار شد مکرر گل
|
تا شود از نتیجهی صرصر
|
|
پست و با خاک ره برابر گل
|
باد آزار آه خصم ترا
|
|
آنچه دارد ز باد صرصر گل
|