| تا به روی توشد برابر گل | غنچه بسیار خنده زد بر گل | |
| در گلستان ز مستی شوقت | جامه را چاک زد سراسر گل | |
| بر تنش گشته پیرهن خونین | کز غمت خار کرده بستر گل | |
| پیش روی تو آفتابی زلف | زیر زلف تو سایه پرور گل | |
| چو رخ آتشین برافروزی | از خوی شرم می‌شود تر گل | |
| ای خطت بر فراز گل سبزه | وی رخت بر سر صنوبر گل | |
| سوی باغ آ که سبزه نو برخاست | رست از شاخه‌های نو پر گل | |
| زیر پا سبزه فرش زنگاریست | بر زبر چتر سایه گستر گل | |
| تا کشد بیخبر هزاران را | زیر دامان گرفته خنجر گل | |
| غنچه تا لب نبندد از خنده | ریختش زعفران به ساغر گل | |
| نیست شبنم که بهر زینت دوخت | بر کنار کلاه گوهر گل | |
| اثر بخت سبز بین که نمود | شهر سبز چمن مسخر گل | |
| سایه بان هر طرف سلیمان وار | زد ز بال هزار بر سر گل | |
| تا رود خیل سبزه را بر سر | باد را می کند تکاور گل | |
| هست قائم مقام آتش طور | بر فراز نهال اخضر گل | |
| پی نقاشی سراچه باغ | دارد اندر صدف معصفر گل | |
| بسته یک بند کهربا به میان | در چمن شد مگر قلندر گل | |
| گشت یکدل به غنچه تا بگشود | خانه‌ی گنج باغ را در گل | |
| غنچه را جام جم فتاد به دست | یافت آیینه‌ی سکندر گل | |
| کرده اوراق سرخ دفتر خویش | سبز کرده‌ست جلد دفتر گل |