| نخواهم از جمال عالم آشوبت نقاب افتد | که من دیوانه گردم بازو خلقی در عذاب افتد | |
| ز بس لطف من و اندام زیبایت عجب دارم | که دیبا گر بپوشی سایه‌ات بر آفتاب افتد | |
| اگر در خواب بینم پیرهن را بر تنت پیچان | تنم از رشگ آن بر بستر اندر پیچ و تاب افتد | |
| غنود آن نرگس و شد بر طرف غوغا ز هر گوشه | ز بد مستی که بزم آراید و ناگه به خواب افتد | |
| چسان پنهان کنم از همنشینان مهر مه‌روئی | که چون نامش برآید جان من در اضطراب افتد | |
| ز هجر افتادم از دریوزه وصلش چو گمراهی | که جوید آب و با چندین مشقت در سراب افتد | |
| ندارد محتشم تاب نظر هنگام لطف او | معاذالله اگر بر من نگاهش از عتاب افتد |