| بحر می‌گفتم اگر بحر بدی پر گوهر | ابر می‌خواندم اگر ابر بدی گوهربار | |
| کوس کین با تو در این عرصه‌ی پر فتنه که زد | که نگردید علم بر سر او شمع مزار | |
| دایمی بر سر خصم تو علم خواهد بود | لیک آهی که علم می‌کشدش از دل زار | |
| دیده‌ی بخت عدوی تو چنان رفته به خواب | که عجب گر شود از صور قیامت بیدار | |
| گو بیا کان و ببین دست گهر بارش‌را | خیز گو ابر و کف همت او در نظر آر | |
| کان ز بخشش نکند بحث بر از پستی کوه | وین ز ریزش نزند لاف ز بالای بحار | |
| کامرانا نظری کن که ز پا افتادم | دستگیرا شدم از دست چنینم مگذار | |
| در گذر از سر این نکته سرایی وحشی | وندر این مجلس فرخ به دعا دست برآر | |
| تا که از تیز روی نعل مه نو فکند | ابلق چرخ در این مرحله‌ی صاعقه بار | |
| سخت رویی که نه رخ بر سم اسب تو نهد | باد چون نعل به‌هر گوشه هبه چشمش مسمار |