| باد گویی اسب شترنج است مانده در عری | در بساط بازی آن عرصه گردد راهوار | |
| بر هوا پویان تواند گشت پیش از نفخ صور | کوه بر فتراک او گر دست سازد استوار | |
| از دو دستش درگه بازی دو ابروی سیاه | بر فراز دیده‌ی خورشید گردد آشکار | |
| قرص مهر و ماه چون آرد به زیر پا و دست | زان دو هاون سرمه کوبد بهر چشم روزگار | |
| ور بیفشارد قدم سازد عروس زهره را | زان یکی خلخال سیمین زین یکی زرین سوار | |
| نشکند در زیر پایش از سبک خیزی حباب | گر کند با پیکر چون کوه در دریا گذار | |
| آید از حد مکان بر لامکان زان پیشتر | کز سر زین سایه بر خاک ره افتد از سوار | |
| باید الحق اینچنین عالم نوردی تا بود | لایق ران و رکاب داور گیتی مدار | |
| مایه‌ی اکسیر از او گیرند اهل کیمیا | گر به خاک رهگذر بینی به عین اعتبار | |
| ای که خاک پای یکران فلک میدان تست | خسرو سیارگان را زیت تاج افتخار | |
| بهر حمل محملت بستن حلال از زر جهاز | این جهان پیما که هستش کهکشان سیمین مهار | |
| وه چه گفتم چون شود محمل کش اجلال تو | ناقه دیرینه سال باز مانده از قطار | |
| دست مظلومان چنان کردی قوی کاهو بره | با بروت شیر بازی می‌کند در مرغزار | |
| مرغزاری را که از آب حمایت پروری | هر غزالی کاندراو گردد شود ضیغم شکار | |
| با سر سد جا شکسته صرصر آید باز پس | پیش راهش گر کشد حفظ تو سدی از غبار | |
| خواهد از اجرای حکمت سبزی باغ سپهر | از زمین بر آسمان جاری شود سد جویبار | |
| کار فرمای طبیعت را اگر گویی ببند | رخنه‌های فتنه این قلعه‌ی نیلی حصار | |
| از پی اجزای گل بر آسمان آرند گرم | جزو خاکی را دخان و جزو آبی را بخار | |
| در خور اوصاف آصف نیست وحشی این مقال | شو به عجز خویش قائل بر دعا کن اختصار | |
| تا توان تعریف کردن رأی نیکان را به نور | تا توان تشبیه کردن روی خوبان را به نار |