| بسکه سر دارد تنفر در تن بدخواه او | چون به پای دار عبرت جا کند آن نابکار | |
| از زمین نارفته پایش بر سر کرسی هنوز | سر بود از شوق رقصان بر فراز چوب دار | |
| کوه را گر بر کمر زد از کمر افتاد کوه | هست تیغ باطنش قائم مقام ذوالفقار | |
| اطلس گردون به قد لامکان بودی بلند | گر ز قدر همتت می‌بود او را پود و تار | |
| آسمان گر داشتی دستی چو دست همتت | بر سر قدر تو گوهرهای خود کردی نثار | |
| می‌دهد عدل تو میلش از بروت شیر نر | می‌کشد چون سرمه آهو بره اندر مرغزار | |
| روضه فردوس بزم تست کاندر ساحتش | هر چه در دل بگذرد حاضر شود بی انتظار | |
| گر ز بزم خرمت بادی وزد در بوستان | آورد گلبن به جای گل لب پر خنده بار | |
| دفتر جود خداوندان احسان نزد کیست | گو بیا و آنچه ارباب کرم دارد بیار | |
| تا بیارم فصلی از جودت که دفتر را تمام | ز آب پیشانی بشوید بسکه گردد شرمسار | |
| پیش دست گوهر افشانت که فوق دستهاست | وز گهرباریش پر در گشته دامان بحار | |
| هست دریا کید و در یوزه‌ی گوهر کند | اینکه بعضی ابر می‌خوانندش و بعضی بخار | |
| دین پناها داورا شاها رعیت پرورا | باد بر دور تو یارب دور گیتی را مدار | |
| رو به هر جانب که رخش عزم راند بخت تو | کامران آنجا روی آیی از آنجا کامکار | |
| می‌روی اندر سر راه وداعت مرد وزن | پای در گل مانده‌اند از آب چشم اشکبار | |
| گرنه در زنجیر بودندی ز موج آب چشم | کس نماندی کز پیت نشتافتی دیوانه وار | |
| خیمه تا بیرون زدی از شهر شهری کز خوشی | بود چون دارالقراری گشت چون دارالبوار | |
| از برونش برنخیزد جز غریو الحذر | وز درونش برنیاید جز خروش الفرار | |
| شد چنان آب و هوا موحش که نفرت می‌کند | طایران از شاخسار و ماهیان از جویبار | |
| گر جدار و سقف را بودی در او پای گریز | این زمان در خانه‌ها نی سقف ماندی نی جدار |