| عقل و دولت ساعت سعدی نمودند اختیار | ساعت سعدی هزارش سعد اکبر پیشکار | |
| ساعتی کان ساعت از خوبی گلستان ارم | در نخستین گام گردد باغ فردوست دچار | |
| ساعتی کان ساعت ار آبی رود همراه ابر | باز گردد قطره‌هایش گشته در شاهوار | |
| ساعتی کان ساعت ار گشتی سکندر کامجوی | یافتی سر چشمه‌ی خضر از بن دندان مار | |
| ساعتی کان ساعت ار طالع شود مهر از افق | تا به شام روز محشر تابد از نصف النهار | |
| ساعتی کان ساعت ار آید برون از بیضه بوم | بر دمد پر همایش از یمین و از یسار | |
| ساعتی کان ساعت ار سر بر زند تاج خروس | گیرد از سیمرغ بروی شاهی مرغان قرار | |
| ساعتی الحق چه ساعت ، ساعتی کثار آن | زر برون ریز ز خارا گل برون آید ز خار | |
| ساعتی الحق چه ساعت ساعت سعدی کزو | سعد گردون دارد آثار سعادت مستعار | |
| در چنین وقت همایونی و فرخ ساعتی | زد به دولت خیمه بیرون داور جم اقتدار | |
| خیمه‌ای زان عرصه گیتی پر از میخ و طناب | منتهای طول و عرضش طول و عرض روزگار | |
| خیمه‌ای کاندر میانش وهم را گر سر دهند | پر بگردد لیک آخر ره نیاید بر کنار | |
| خیمه‌ای کایمن شوند اهل قیامت ز آفتاب | گر کسش در عرصه‌ی محشر زند روز شعار | |
| خیمه‌ای باید که باشد اینچنینش طول و عرض | تا سپهر حشمت و شوکت در او گیرد قرار | |
| زینت اقبال و دولت زیور فر و شکوه | حلیه‌ی ملک و ملک پیرایه‌ی عز و وقار | |
| شاه دریا دل غیاث الدین محمد کز کفش | کان برآرد الامان و بحر گوید زینهار | |
| در پناه پاس او روشن بماند سالها | در میان آب همچون دیده‌ی ماهی شرار | |
| هستی از عالم گریزد تا در ملک عدم | گر ز جیش قهر او بر دهر تازد یک سوار | |
| ایمنی در ملک تا حدیست کز انصاف او | آشیان گیرند مرغان در میان رهگذار | |
| گر ز رای روشن او پرتو افتد در جهان | حامله خورشید زاید در سواد زنگبار |