| باد فرخنده عید و فصل بهار | بر تو و شاهزاده‌های کبار | |
| میر میران که روی خرم تست | عید احرار و قبله‌ی ابرار | |
| بر یمین و یسار تو چو روند | آن دو شهزاده‌ی فلک مقدار | |
| اله اله چه رشکها که برند | بر هم وقدر هم یمین و یسار | |
| ای ترا آسمان جنیبت کش | وی ترا آفتاب غاشیه دار | |
| کوه را همچو برق سرعت داد | هر کجا عزم تو نمود گذار | |
| برق را همچو کوه ساکن ساخت | هر کجا حلم تو گرفت قرار | |
| مور با حفظ تو برون آید | از ته پای پیل بی آزار | |
| خصم بیهوده گردگو می‌کرد | گرد بازار نکبت و ادبار | |
| نه متاعی‌ست دولت و اقبال | که فروشند بر سر بازار | |
| باز بر نسر طایر اندازند | بازداران تو ، به روز شکار | |
| بر فلک نسر طایر ایمن نیست | کبک خود چیست و بر سر کهسار | |
| گر به دیوار بر کشد به مثل | نقش خصم تو کلک نقش نگار | |
| تن رود سرنگون که کوته چاه | سر رود مضطرب که کو سردار | |
| بد سگالت که مرد وخاکش خورد | بلکه از خاک او نماند غبار | |
| لحدش دیدمی به خواب که بود | همچو سوراخ مار تیره و تار | |
| پیکری اندر او ز دود جحیم | پای تا سر سیاه گشته چو قار | |
| دل پر زنگ کینه گر سوده | مانده یک کف سیاهی زنگار | |
| چشم در چشمخانه خاک شده | مانده یک مشت نشتر و مسمار | |
| قدرتت چون زبون نواز شده | صولتت چون رود به دفع مضار |