| یک جهان جان خواهم و چندان امان از روزگار | کن جهان جان ، بر آن جان جهان سازم نثار | |
| گر دهد دستم ثبات کوه بستانم به وام | بسکه پای بندگی خواهم به راهت استوار | |
| خاک چون گرداندم جذب سکون درگهت | تندباد رستخیز ازمن نینگیزد غبار | |
| حاش لله گر بشوید صدمه‌ی توفان نوح | از جبین من غبار سجده آن رهگذار | |
| آمدم تا افکنم یک یک به راه توسنت | اینکه یک سردر بدن دارم بود گر سد هزار | |
| آمدم تا سازم از بس خاک فرسایی به عجز | خاک این درگاه را از جبهه‌ی خود شرمسار | |
| آمدم با کاروانهای دعای مستجاب | تا گشایم در حریم کعبةالاسلام بار | |
| حبذا این خطه یزد است یا دارالامان | یا گلستان ارم یا روضه‌ی دارالقرار | |
| خفته در وی فارغ از آسیب و ایمن از گزند | شیر و آهو باز و تیهو بچه‌ی گنجشک و مار | |
| ضبط و ربط ملک تا حدی که بر وی نگذرد | جز به اذن باغبان در بوستان باد بهار | |
| مردمش پرورده‌ی ناز و نعیم عافیت | در پناه کامران کام بخش کامکار | |
| تاج فرق سروری سرمایه‌ی فر و شکوه | خاتم دست بزرگی مایه‌ی عز و وقار | |
| ماه ملک آرا غیاث الدین محمد آنکه هست | بر مراد خاطر او چرخ و انجم را مدار | |
| در طلسم باطن او گنج درویشی نهان | وز جبین ظاهرش سیمای شاهی آشکار | |
| ظاهرش بخشنده آمال هر صاحب امل | باطنش داننده امید هر امیدوار | |
| در بساطی کاندرو دیوان احسانش بود | آرزو بسیار گو باشد تقاضا هرزه کار | |
| ره ندارد چند چیز اندر جهان جود او | عیب منت نقص قلت احتمال انتظار | |
| دشمنش گو خویش را میکش نخواهد یافتن | آنقدر رفعت که آویزند دزدی را ز دار | |
| خویش را انداخت گردون در رکاب او ولی | زود می‌ماند که بس تند است رخش این سوار | |
| بلعجب رخشی که گر تازاندش رو بر ابد | در نخستین گام بر فارس کند امسال پار |