| جهان گر در خور بحر نوالش کشتیی سازد | زمینش لنگر آید آسمانش بادبان باشد | |
| زمان گر خانه‌ی طرح افکند شایسته‌ی قدرش | سپهرش طاق گردد آسمانش کهکشان باشد | |
| زهی قدر ترا بنیاد دولت آنچنان عالی | که در رفعت نشیب او فراز آسمان باشد | |
| به چاهی شد فرو خصمت که نتوان بر کشید او را | زمان آغاز تا انجام اگر یک ریسمان باشد | |
| توان کرد از کتان آیینه‌ی آن مه که جاویدان | نفرساید اگر حفظ تو نساج کتان باشد | |
| تعالی‌اله چه ترکیب است آن رخش جهان پیما | که گه برق جهان گردد گهی باد وزان باشد | |
| چو زین بر پشت او بندند برقی زیر ران آید | نشیند گر کسش بر پشت بادش زیر ران باشد | |
| محیط نور و ظلمت پر ز موج روز و شب سازد | گرش رخش زمان یک دم عنان اندر عنان باشد | |
| بدان ساحل بود دستش هنوزش تا بدین ساحل | اگر پهنای بحری قیروان تا قیروان باشد | |
| گرش پیری دواند در ره ایام طی گشته | به خیزی کهل گردد و ز دگر خیزیش جوان باشد | |
| شود پشت و شکم یک سطح با هم گاو ماهی را | چو لنگر افکند یعنی رکاب او گران باشد | |
| چنان زان بگذرد کش کج نگرد موی بر پیکر | به سقف سوزنش ره گر چه تار پرنیان باشد | |
| بدو آسان توان رفتن به سقف آسمان زیرا | که دست و پای او بام فلک را نردبان باشد | |
| به یک اندازه از چوگان، از ابدان نیمش اندازد | خم پایش اگر گوی فلک را صولجان باشد | |
| دمد تیرو جهد زین نه سپر بی‌دست ناوک زن | بر آن خاکی که پای آن سبک پی را نشان باشد | |
| به میدان سعادت بی قرین رخشی چنین باید | که پای دولتت را با رکاب او قران باشد | |
| زبان خامه چون شد خشک از عجز ثنا وحشی | همان بهتر که در عرض دعا رطب اللسان باشد | |
| الا تا هست در دست فنا سر رشته‌ی تاری | کز آن سررشته پیوند بقای انس و جان باشد | |
| تن و جان ترا تار تعلق نگسلد از هم | میان هر دو پیوند دعای جاودان باشد |