| دل و طبعی که من دارم اگر دریا و کان باشد | یکی جوهر نثار آید یکی گوهر فشان باشد | |
| ز بس گوهر کزان دریا نثار آسمان گردد | سراسر آسمان مانند راه کهکشان باشد | |
| ز بس جوهر که آن کان در زمین بر روی هم ریزد | همه روی زمین در زیر گنج شایگان باشد | |
| از آن دریا و کان کمد محیط مرکز دوران | زمین و آسمان در جوهر و گوهر نهان باشد | |
| کمین گوهر از آن دریا و ز آن کان کمترین جوهر | زمین را زیب تخت و زیور تاج زمان باشد | |
| کشد در باختر بر رشته گوهر تیره شب اعما | اگر زان جوهر رخشان یکی در خاوران باشد | |
| نیاید جوهری را در نظر گنجینه‌ی قارون | یکی زان گوهر پر قیمتش گر در دکان باشد | |
| مگر زان جوهر و گوهر مرصع افسری سازم | که آن افسر سزاوار سرافراز جهان باشد | |
| امیر باذل و عادل که رشک بذل و عدل او | جحیم افروز روح حاتم و نوشیروان باشد | |
| غیاث الدین محمد سر فراز دولت سرمد | که خاک پای قدرش تاج فرق فرقدان بادش | |
| ره اقبال او جوید اگر اجلال پا یابد | ثنای دست او گوید کرم را گر زبان باشد | |
| کند چون میزبان همتش ترتیب مهمانی | فلک مهمانسرا گردد کواکب میهمان باشد | |
| عجب نبود که در ایام عدلش گوسفندان را | به جانب‌داری گرگان خصومت با شبان باشد | |
| به اقلیمی که آید شحنه در وی حزم بیدارش | قضای خواب رفته عهد شغل پاسبان باشد | |
| ز استیلای امر نافذش چون آب فواره | نباشد دور کب چاه بر گردون روان باشد | |
| فلک پر کاروانست از دعای خیر او هر شب | به راه کهکشان تا روز گرد کاروان باشد | |
| به بازار سیاست قهر او چون محتسب گردد | بلا ارزان شود نرخ سر و جان رایگان باشد | |
| سر از گردن گریزد گردن از پیکر کران خواهد | میان گردنان چون حرف تیغت در میان باشد | |
| سراپا نافه گردد گر چرد در ساحتش آهو | شمیم خلق او گر عطرسای بوستان باشد | |
| نمی‌خواهد که صبح بخت او لب بندد از خنده | فلک را طلبه‌ی خورشید از او پر زعفران باشد |