| به اردوی جلالت کسمانست | ز رفعت سایبان در سایبان باد | |
| ز راه رفعتت گردی که خیزد | غبار دیده‌ی وهم و گمان باد | |
| مسیر اختران در سیر امرت | به سان گوهر اندر ریسمان باد | |
| خطوط نورخورشید جلالت | صف مژگان و چشم فرقدان باد | |
| سمندت هم به پیکر هم به پویه | به رخش آسمانی توأمان باد | |
| سپهرت باد یکران وز مه نو | کهن داغ تواش بر روی ران باد | |
| برای جامعه جاوید مهتاب | ز حفظت تاب در تاب کتان باد | |
| پی اسباب خصم اشک پاشت | در آتشخانه نم را پاسبان باد | |
| به کیف و کم گزندی نارسیده | ز حفظت آب و آتش را قران باد | |
| ز فیضت بر سر دریای آتش | به جای دود نیلوفر عیان باد | |
| جهان را بخششت بی بحر و کانست | دل و دستت به جای بحر و کان باد | |
| شکسته وقت تعجیل عطایت | در سد خانه گنج شایگان باد | |
| به سودای سر بازار جودت | متاع هر دو عالم رایگان باد | |
| ز عدلت در زوایای زمانه | عقاب و صعوه در یک آشیان باد | |
| به تیهو باز را در دور دادت | نه تنها وصل ، وصلت درمیان باد | |
| عزالان را به دورت دست بازی | همه با سبلت شیر ژیان باد | |
| به عهد انتقامت پای پشه | لگد کوب سر پیل دمان باد | |
| شب از آسایش ایام عدلت | ز دوش گرگ بالین شبان باد | |
| ز بیمت خنجر وشمشیر مریخ | گروگان عصا و طیلسان باد | |
| در آب افتد اگر برخی زخمت | روان چون آتش اندر پرنیان باد |