الاهی تا زمین باد و زمان باد
|
|
به حکمت هم زمین هم آسمان باد
|
کمین جولانگه خورشید رایت
|
|
فضای باختر تا خاوران باد
|
زمین مسندگه کمتر غلامت
|
|
بساط قیروان تا قیروان باد
|
پناه ملک و ملت میرمیران
|
|
که امرت حکم فرمای جهان باد
|
جناب و سدهی فرهنگ و بختت
|
|
ملاذ و ملجاء پیر و جوان باد
|
حریم ساحت انصاف و عدلت
|
|
مقر و مأمن امن و امان باد
|
به کاخ همتت اطباق افلاک
|
|
به جای پایههای نردبان باد
|
ابد پیوند عمر دیر پایت
|
|
بقای جاودانی را ضمان باد
|
به شکر نوبهار فیض عامت
|
|
چو سوسن برگها یکسر زبان باد
|
به ذکر خیر فروردین لطفت
|
|
تمام غنچههای گل دهان باد
|
گل فصل ربیع دولت تو
|
|
سپردار ریاحین از خزان باد
|
تف کین تو با دمسری مهر
|
|
چو آتش در هوای مهر جان باد
|
ریاضی کن شد از بخت تو سرسبز
|
|
درخت آن درفش کاویان باد
|
زلال چشمهی بخت بلندت
|
|
نهال انگیز جوی کهکشان باد
|
در آن ایوان که بنشینی چو شاهان
|
|
گدایی منصب سلطان و خان باد
|
به مسندگاه بیهمتا نشینی
|
|
گدای کشورت خسرو نشان باد
|
ز عالم گیر شاهان جهان بخش
|
|
غلام کمترت کشور ستان باد
|
دیاری را که خواهد فتنه ویران
|
|
در او آثار قهرت قهرمان باد
|
چو مرزی خواهد آبادانی از من
|
|
در او تأثیر لطفت مرزبان باد
|
از آن سوی مکان وز لامکان هم
|
|
ز قدرت کاروان در کاروان باد
|
به اردوی جلالت کسمانست
|
|
ز رفعت سایبان در سایبان باد
|
ز راه رفعتت گردی که خیزد
|
|
غبار دیدهی وهم و گمان باد
|
مسیر اختران در سیر امرت
|
|
به سان گوهر اندر ریسمان باد
|
خطوط نورخورشید جلالت
|
|
صف مژگان و چشم فرقدان باد
|
سمندت هم به پیکر هم به پویه
|
|
به رخش آسمانی توأمان باد
|
سپهرت باد یکران وز مه نو
|
|
کهن داغ تواش بر روی ران باد
|
برای جامعه جاوید مهتاب
|
|
ز حفظت تاب در تاب کتان باد
|
پی اسباب خصم اشک پاشت
|
|
در آتشخانه نم را پاسبان باد
|
به کیف و کم گزندی نارسیده
|
|
ز حفظت آب و آتش را قران باد
|
ز فیضت بر سر دریای آتش
|
|
به جای دود نیلوفر عیان باد
|
جهان را بخششت بی بحر و کانست
|
|
دل و دستت به جای بحر و کان باد
|
شکسته وقت تعجیل عطایت
|
|
در سد خانه گنج شایگان باد
|
به سودای سر بازار جودت
|
|
متاع هر دو عالم رایگان باد
|
ز عدلت در زوایای زمانه
|
|
عقاب و صعوه در یک آشیان باد
|
به تیهو باز را در دور دادت
|
|
نه تنها وصل ، وصلت درمیان باد
|
عزالان را به دورت دست بازی
|
|
همه با سبلت شیر ژیان باد
|
به عهد انتقامت پای پشه
|
|
لگد کوب سر پیل دمان باد
|
شب از آسایش ایام عدلت
|
|
ز دوش گرگ بالین شبان باد
|
ز بیمت خنجر وشمشیر مریخ
|
|
گروگان عصا و طیلسان باد
|
در آب افتد اگر برخی زخمت
|
|
روان چون آتش اندر پرنیان باد
|
پی قربانگه عید جلالت
|
|
اسد گاو فلک را پاسبان باد
|
چو کلب گرسنه از خوان جودت
|
|
اسد در حسرت یک استخوان باد
|
رسیده جان به لب از جوع کلبی
|
|
بداندیش تو بر هر در دوان باد
|
بسان سگ دو چشمش چار و هر چار
|
|
سفید اندر ره یک پاره نان باد
|
در زندان قهر ایزدی را
|
|
سر خصمت به جای آستان باد
|
به هر در کز اجل بانگی بر آید
|
|
در او طفل عدویت در فغان باد
|
به چاهی در رود هر جا نهد پای
|
|
ز بس بند بداندیشت گران باد
|
سمند تند عمر دشمنت را
|
|
عنان در دست مرگ ناگهان باد
|
رگ و پی ریشه ریشه خون بر او خشک
|
|
ز خوفت خصم را چون زعفران باد
|
چو راز اندر نهاد راز داران
|
|
به سر نیستی خصمت نهان باد
|
اجل چون دست بندد بر حسودت
|
|
بلا تیر و قضای بد کمان باد
|
اجل چون غرق خون آید ز رزمی
|
|
سر بد خواهت او را بر سنان باد
|
چو تیر روی ترکش آزماید
|
|
جگرگاه بداندیشت نشان باد
|
هزاران سر محرومی کشیده
|
|
عدویت را میان جسم و جان باد
|
به گاه صور هم جان و تنش را
|
|
همان سدی که بود اندر میان باد
|
سخندان داورا، معنی شناسا
|
|
ثنایت زیور نطق و بیان باد
|
چو وحشی گر چه چوی وحشی یکی نیست
|
|
هزارت مدح گوی و مدح خوان باد
|
اگر یک نکته سنجد کلک نطقش
|
|
ورای مدح تو سهو اللسان باد
|
به عکس این دو سال رفته با او
|
|
ترا احسان و لطف بی کران باد
|
ز دست بخششت در آستینش
|
|
کلید قفل گنج شایگان باد
|
ز تفصیل عطاهای تو او را
|
|
به هر هنگامهای سد داستان باد
|
ز بس لطف تو طبع بذله سنجش
|
|
پشیمان از ثنای دیگران باد
|
الا تا بعد باشد لازم جسم
|
|
الا تا جسم محتاج مکان باد
|
به گیتی هرکجا صاحب مکانیست
|
|
به حکمت زنده چون جسم از روان باد
|