| بلکه از رشک معدن کف تو | آتش اندر نهاد کان باشد | |
| معطی رزق خلق گردد آز | گر ترا زله بند خوان باشد | |
| جوع گردد ز امتلا رنجور | گر به خوان تو میهمان باشد | |
| اهل مهمانسرای عالم را | لطف عام تو میزبان باشد | |
| خصم جاهت اگر ز فر همای | طالب رفعت مکان باشد | |
| به فلک خواهدش رساند همای | لیک وقتی که استخوان باشد | |
| در فضایی که بهر گوی زدن | باد پای تو تک زنان باشد | |
| چون غلامان به دوش ترک سپهر | از مه عید صولجان باشد | |
| به مثل آب خضر اگر طلبند | در دیار تو رایگان باشد | |
| در مقامی که شیر رایت را | حمله بر گاو آسمان باشد | |
| بر هوا گرد سرکشان سپاه | قیروان تا به قیروان باشد | |
| بسکه گرد از زمین رود بالا | زیر پا آسمان عیان باشد | |
| از سر تیغ گردن افرازان | رخنه در فرق فرقدان باشد | |
| در مقام وداع گردون را | روبرو همچو توأمان باشد | |
| آنکه از تیر در کمینگه رزم | رود از جا زه کمان باشد | |
| وانکه از خصم در گذرگه حرب | بجهد ناوک یلان باشد | |
| تن گردان ز غایت پیکان | راست چون شاخ ارغوان باشد | |
| خون سرگشته‌ای که در نگری | همه در گردن سنان باشد | |
| مرگ را پیش تیغ بی‌زنهار | بانک زنهار بر زبان باشد | |
| هر خدنگی که از کمان بجهد | نایب مرگ ناگهان باشد |