آنکه جان بخش و جان ستان باشد
|
|
لطف و قهر خدایگان باشد
|
آفتابی که سایهی چترش
|
|
بر سر شاه خاوران باشد
|
پادشاهی که ساحت بارش
|
|
عرصهی ملک جاودان باشد
|
شاه تهماسب آنکه دست و دلش
|
|
ضامن رزق انس وجان باشد
|
کبک را در پناه مرحمتش
|
|
شهپر باز سایبان باشد
|
صعوه را در زمان معدلتش
|
|
حلقهی مار آشیان باشد
|
از پی دفع و رفع هر منهی
|
|
قاضی نهیش آنچنان باشد
|
که ز بیمش عروس نغمهی نی
|
|
در پس پردهها نهانباشد
|
گر شود آمر ، آمر نهیش
|
|
ناهی خنده زعفران باشد
|
پنبه ایمن بود ز آتش اگر
|
|
حفظش او را نگاهبان باشد
|
بود از گرگ میش باج ستان
|
|
هر کجا عدل او شبان باشد
|
پیش نعل سمند او خارا
|
|
همچو در پیش مه کتان باشد
|
ذات او جوهری که عالم ازو
|
|
مخزن گنج شایگان باشد
|
وه چه گنجی که بر سرش مه و سال
|
|
اژدر چرخ پاسبان باشد
|
نیست فرق از وجود تا به عدم
|
|
قهرش آنجا که قهرمان باشد
|
همه ضرب عصای دربانش
|
|
بر سر پادشاه و خان باشد
|
گرد قصرش کتابهی سیمین
|
|
ثانی اثنین کهکشان باشد
|
ای که بر شقههای رایت تو
|
|
رقم فتح جاودان باشد
|
غیر میزان بار انعامت
|
|
کیست آن کز تو سرگران باشد
|
نبود لعل آتشین پیکر
|
|
آنکه در جوف کان نهان باشد
|
بلکه از رشک معدن کف تو
|
|
آتش اندر نهاد کان باشد
|
معطی رزق خلق گردد آز
|
|
گر ترا زله بند خوان باشد
|
جوع گردد ز امتلا رنجور
|
|
گر به خوان تو میهمان باشد
|
اهل مهمانسرای عالم را
|
|
لطف عام تو میزبان باشد
|
خصم جاهت اگر ز فر همای
|
|
طالب رفعت مکان باشد
|
به فلک خواهدش رساند همای
|
|
لیک وقتی که استخوان باشد
|
در فضایی که بهر گوی زدن
|
|
باد پای تو تک زنان باشد
|
چون غلامان به دوش ترک سپهر
|
|
از مه عید صولجان باشد
|
به مثل آب خضر اگر طلبند
|
|
در دیار تو رایگان باشد
|
در مقامی که شیر رایت را
|
|
حمله بر گاو آسمان باشد
|
بر هوا گرد سرکشان سپاه
|
|
قیروان تا به قیروان باشد
|
بسکه گرد از زمین رود بالا
|
|
زیر پا آسمان عیان باشد
|
از سر تیغ گردن افرازان
|
|
رخنه در فرق فرقدان باشد
|
در مقام وداع گردون را
|
|
روبرو همچو توأمان باشد
|
آنکه از تیر در کمینگه رزم
|
|
رود از جا زه کمان باشد
|
وانکه از خصم در گذرگه حرب
|
|
بجهد ناوک یلان باشد
|
تن گردان ز غایت پیکان
|
|
راست چون شاخ ارغوان باشد
|
خون سرگشتهای که در نگری
|
|
همه در گردن سنان باشد
|
مرگ را پیش تیغ بیزنهار
|
|
بانک زنهار بر زبان باشد
|
هر خدنگی که از کمان بجهد
|
|
نایب مرگ ناگهان باشد
|
آن کز آن رزم جان برد بیرون
|
|
افعی رمح سرکشان باشد
|
بر سر کشته با لباس سیاه
|
|
زاغ را شیون و فغان باشد
|
ای خوش آن ابلق فلک سرعت
|
|
که چو مهرت به زیر ران باشد
|
شعلهی خرمن جهان گردد
|
|
آتشی کز سمش جهان باشد
|
از صدای صهیل خود گذرد
|
|
هر کجا مطلق العنان باشد
|
بر سر آب ، همچو باد رود
|
|
بر سر نار چون دخان باشد
|
که نه از نم بر او اثر یابند
|
|
که نه از خوی بر او نشان باشد
|
بر تو از بهر دفع کید حسود
|
|
آسمان ان یکاد خوان باشد
|
بر زمین فتنهای که بود از آن
|
|
باز گویند تا زمان باشد
|
نبود جز خط محیط افق
|
|
که از آن فتنه بر کران باشد
|
بدن و جان بهم نپردازند
|
|
بسکه آشوب در جهان باشد
|
از تو آواز القتال رسد
|
|
وز عدو بانگ الامان باشد
|
ای که شکر تو بر زبان آرد
|
|
هر کرا قوت بیان باشد
|
رایت مدحت تو افرازد
|
|
هر کرا خامه در بنان باشد
|
تیره ابریست کلک من که مدام
|
|
در ثنای تو در فشان باشد
|
برق معنی کز این سحاب جهد
|
|
میل چشم مخالفان باشد
|
از مداد زبان خامهی من
|
|
خصم را مهر بر دهان باشد
|
با چنان نظم مدعی خواهد
|
|
که سخن ساز و نکته دان باشد
|
شعر استاد نظم خویش آرد
|
|
کان چو اینست و این چو آن باشد
|
بوریا باف بین که میخواهد
|
|
بوریا همچو پرنیان باشد
|
پیش بیننده لعل رمانی
|
|
گر چه مانند ناردان باشد
|
لیک در حد ذات چون نگری
|
|
فرق بسیار در میان باشد
|
کی به جای شکار شهبازان
|
|
حد پرواز ماکیان باشد
|
خویش را جوهری شمارد لیک
|
|
خزفش مایهی دکان باشد
|
بیت معمور من که در بامش
|
|
کلک در پاش ناودان باشد
|
کی رسد وهم در نشیبش اگر
|
|
طوبی و سدره نردبان باشد
|
جلوهی شاهد معانی از او
|
|
جلوهی حور از جنان باشد
|
ساحت معنی وسیعش را
|
|
که نه امکان امتحان باشد
|
تا مساحت کند ز کاهکشان
|
|
در کف چرخ ریسمان باشد
|
قصر نظمی چنین بلند و مرا
|
|
پستی خاک آستان باشد
|
رفتم از دست تا به چند کسی
|
|
پایمال ره هوان باشد
|
نفع من سر به سر ضرر گردد
|
|
سود من یک به یک زیان باشد
|
خصم در پیش من چو تیغ شود
|
|
دوست پیش آید و فسان باشد
|
سد قران رفت نجم بخت مرا
|
|
همچنان با ذنب قران باشد
|
مرئی از بخت من نشد خط عیش
|
|
دیدهی بخت ناتوان باشد
|
با چنین غصههای جان فرسا
|
|
من فرسوده را چه جان باشد
|
آهم از دل ز سرد مهری چرخ
|
|
سرد چون باد مهر جان باشد
|
شاد باش از خزان غم وحشی
|
|
که بهار از پی خزان باشد
|
شادی و غم به کس نمیماند
|
|
عاقل آنکس که شادمان باشد
|
همچو گل با دو روزه فرصت عمر
|
|
به تماشای بوستان باشد
|
نقد هستی چو میرود باری
|
|
صرف گلگشت گلستان باشد
|
در دعای گل حدیقهی ملک
|
|
همه تن غنچه سان لسان باشد
|
تا الف جا کند به ضمن زمان
|
|
علمت را ظفر ضمان باشد
|
تا نشانی بود ز پادشهی
|
|
چاکرت پادشه نشان باشد
|
توسن کام زیر ران دائم
|
|
شخص بخت تو کامران باشد
|
باد حکمت روان به خانهی چرخ
|
|
تا بدن خانهی روان باشد
|
شمع رای جهانفروز ترا
|
|
جرم خورشید شمعدان باشد
|
اثر عون شحنهی عضبت
|
|
خنجر و حنجر عوان باشد
|
تا ز مرآت دیده عینک را
|
|
صورت این اثرعیان باشد
|
که دهد چشم پیر را پرتو
|
|
پردهی دیده جوان باشد
|
به نظر بازی تو پیر سپهر
|
|
عینکش عین فرقدان باشد
|