| زری که صیرفی کان به درج کوه نهاد | دری که گوهری بحر در دکان دارد | |
| دهان کان زر اندود بازمانده چرا | اگر نه حیرت از آن دست زرفشان دارد | |
| اگر نه دامن چترش پناه مهر شود | ز باد فتنه چراغش که در امان دارد | |
| به راه او شکفد غنچه‌ی تمنایش | هوای باغ جنان آن که در جهان دارد | |
| لباس عمر عدو را ز مهجه‌ی علمش | نتیجه‌ایست که از نور مه کتان دارد | |
| تویی که رخش ترا از برای پای انداز | زمانه اطلس نه توی آسمان دارد | |
| برون خرام که بهر سواری تو مسیح | سمند گرم رو مهر را عنان دارد | |
| نهال جاه ترا آب تا دهد کیوان | ز چرخ و کاهکشان دلو و ریسمان دارد | |
| به دهر راست روی سرفراز گشته که او | سری به خون عدوی تو چون سنان دارد | |
| بود گشایش کار جهان به پهلویش | ترا کسی که چو در سر بر آستان دارد | |
| کلید حب تو بهر گشاد کارش بس | کسی که آرزوی روضه‌ی جنان دارد | |
| ز نور رأی تو و آفتاب مادر دهر | به مهد دهر دو فرزند توأمان دارد | |
| رسید عدل تو جائی که زیر گنبد چرخ | کبوتر از پر شهباز سایبان دارد | |
| اگر اشاره نمایی به گرگ نیست غریب | که پاس گله به سد خوبی شبان دارد | |
| شها ز گردش دوران شکایتیست مرا | که گر ز جا بردم اشک جای آن دارد | |
| ز واژگونی این بخت خویش حیرانم | که هر کرا دل من دوستر ز جان دارد | |
| همیشه در پی آزار جان زار من است | به قصد من کمر کینه بر میان دارد | |
| حدیث خود به همین مختصر کنم وحشی | کسی کجا سر تفسیر این بیان دارد | |
| همیشه تا که بود کشتی سپهر که او | ز خاک لنگر و از سدره سایبان دارد | |
| به دهر کشتی عمر مطیع جاهش را | ز موج خیز فنا دور و در امان دارد |