| سپهر قصد من زار ناتوان دارد | که بر میان کمر کین ز کهکشان دارد | |
| جفای چرخ نه امروز می‌رود بر من | به ما عداوت دیرینه در میان دارد | |
| اگر نه تیر جفا بر کیمنه می‌فکند | چرا سپهر ز قوس قزح کمان دارد | |
| به کنج بی‌کسی و غربتم من آن مرغی | که سنگ تفرقه دورش ز آشیان دارد | |
| منم خرابه نشینی که گلخن تابان | به پیش کلبه‌ی من حکم بوستان دارد | |
| منم که سنگ حوادث مدام در دل سخت | به قصد سوختنم آتشی نهان دارد | |
| کسی که کرد نظر بر رخ خزانی من | سرشک دمبدم از دیده‌ها روان دارد | |
| چه سازم آه که از بخت واژگونه من | بعکس گشت خواصی که زعفران دارد | |
| دلا اگر طلبی سایه‌ی همای شرف | مشو ملول گرت چرخ ناتوان دارد | |
| ز ضعف خویش برآ خوش از آن جهت که همای | ز هر چه هست توجه به استخوان دارد | |
| گرت دهد به مثل زال چرخ گرده‌ی مهر | چو سگ بر آن ندوی کان ترا زیان دارد | |
| بدوز دیده ز مکرش که ریزه‌ی سوزن | پی هلاک تو اندر میان نان دارد | |
| کسی ز معرکه‌ها سرخ رو برون آید | که سینه صاف چو تیغ است و یک زبان دارد | |
| چو کلک تیره نهادی که می‌شود دو زبان | همیشه روسیهی پیش مردمان دارد | |
| ز دستبرد اراذل مدام دربند است | چو زر کسی که دل خلق شادمان دارد | |
| کسی که مار صفت در طریق آزار است | مدام بر سر گنج طرب مکان دارد | |
| خود آن که پشت بر اهل زمانه کرد چو ما | رخ طلب به ره صاحب الزمان دارد | |
| شه سریر ولایت محمد بن حسن | که حکم بر سر ابنای انس و جان دارد | |
| کفش که طعنه به لطف و سخای بحر زند | دلش که خنده به جود و عطای کان دارد | |
| به یک گدای فرومایه صرف می‌سازد | به یک فقیر تهی کیسه در میان دارد |