| با عون عنایتش رعیت | ایمن ز تعرض عوان است | |
| محفوظ بود ز حمله‌ی گرگ | آن گله که موسی‌اش شبان است | |
| شریان عظیمه‌ای که تن را | سررشته زندگی از آن است | |
| خاص از پی بر کشیدن دار | بر گردن خصم ریسمان است | |
| می‌خواست مخالفت که بیند | کش بال همای سایبان است | |
| گردید میسرش زهی بخت | امروز ولی که استخوان است | |
| چون زهره خصم را کند آب | خوف تو که در دلش نهان است | |
| هر سبزه که روید از گل او | آن سبزه به رنگ زعفران است | |
| در دایره‌ی وجود ذاتت | بیرون ز قیاس این و آن است | |
| ایما به ثبات دولت تست | آن نقطه که ساکن میان است | |
| از حال احاطه‌ی تو رمزیست | آن خط که مجاور کران است | |
| شاها ز میامن قدومت | این بلده چو روضه‌ی جنان است | |
| از فیض تو خاک پاک او را | اوصاف بهشت جاودان است | |
| هر آرزویی که در دل آید | تا گفته‌ای این چنین چنان است | |
| در ساحت امن او جهانی | از کاهش عمر در امان است | |
| دی هر که بدیدمش در او پیر | امروز چو بنگرم جوان است | |
| القصه میان این دو مأمن | گر هست تفاوتی از آن است | |
| کان نسیه و این بهشت نقد است | آن روضه نهان و این عیان است | |
| شهریست به از بهشت اما | اکنون که ترا در او مکان است | |
| فریاد از آن زمان که گویند | زو مرکب عزم تو روان است |