| آن را که خدا نگاهبان است | از فتنه دهر در امان است | |
| هرکس شد از او بلند پایه | بیرون ز تصرف زمان است | |
| صیاد تهی قفس نشنید | زان مرغ که سد ره آشیان است | |
| نخلی که ز باغ لایزال است | با نشو و نمای جاودان است | |
| از نشو و نما چگونه افتد | طوبا که درخت بی‌خزان است | |
| تا زنده‌ی عرصه‌ی الاهی | هر سو که دواند کامران است | |
| گردون به تصرف مرادش | چون گوی به حکم صولجان است | |
| مهرش همه ساله در رکابست | ماهش همه روزه در عنان است | |
| در عرصه‌ی کام رخش عزمش | چون حکم خدایگان روان است | |
| آن شاه که امر لطف و قهرش | ملکت ده و سلطنت ستان است | |
| آن ماه که شمسه‌ی جلالش | آرایش طاق آسمان است | |
| یعنی که حباب بخش آفاق | کافاق چو جسم و او چو جان است | |
| دارای دو کون میر میران | کش عرصه‌ی قدر لامکان است | |
| یارب که همیشه در جهان باد | زانرو که ضروری جهان است | |
| انگشت اشاره‌اش گه جود | مفتاح دفین بحر و کان است | |
| پاشیدن نقد سد خزینه | با جنبش آن سر بنان است | |
| از بسکه به دامن گدایان | دست کرمش گهر فشان است | |
| تا خانه هر یک از در او | راهی به طریق کهکشان است | |
| تخت جم و افسر فریدون | گر چه دو متاع بس گران است | |
| ز آنجا که بساط همت اوست | بالله که هر دو رایگان است |