| زیر نخل بلند همت او | که ثمربخش رفعت و شان است | |
| به تمنای میوه‌ای کافتد | آسمان پهن کرده دامان است | |
| بحر از رشک دست او گه جود | غیرت ابر گوهر افشان است | |
| بسکه بر سر زند شکسته سرش | پینه‌ی کف علامت آن است | |
| ور دلیلی دگر بر این باید | پنجه‌ی پر ز خون مرجان است | |
| گرد خوانی‌ست روز جشن تو چرخ | اسدش گربه‌ی سر خوان است | |
| با تو خصمی‌ست جامه‌ای کان را | طوق لعنت ره گریبان است | |
| دیده‌ای را که در تو کج نگرد | زخم عقرب ز نیش مژگان است | |
| دهن خصم زادگان ترا | سر افعی به چاه پستان است | |
| آنچه از حسرتش سکندر مرد | در یم خانه‌ی تو پنهان است | |
| هست ایما به آن ترشح و بس | اینکه در ظلمت آب حیوان است | |
| خانه‌زادان بحر جود تواند | وین عیان نزد عین اعیان است | |
| مادر در که نام او صدف است | پدرش نیز کابر نیسان است | |
| پاسبانان بام آن منظر | کش زمین سقف آن نه ایوان است | |
| سایه افکنده‌اند بر سر چرخ | چرخ اندر پناه ایشان است | |
| کیست آن کس که گفت یک کیوان | بر سر هفت کاخ گردان است | |
| تا ببیند که بر سپهر نهم | چند هندوی همچو کیوان است | |
| ای به سوی در تو روی همه | با همه لطف تو فراوان است | |
| کرده‌اند از برای عزت و قدر | این سفر کش در تو پایان است | |
| چه گنه کرده‌اند کایشان را | سر عزت به خاک یکسان است |