| تفت رشک ریاض رضوان است | که در او جای میرمیران است | |
| غیرت باغ جنت است آری | هر کجا فیض عام ایشان است | |
| حبذا این رخ بهشت آرا | که بهار حدیقه‌ی جان است | |
| مرحبا این بهار جان پرور | که ازو عالمی گلستان است | |
| با کف او که معدن کرم است | با دل او که بحر احسان است | |
| کیسه و کاسه‌ای که مانده تهی | کاسه‌ی بحر و کیسه کان است | |
| مسند عز ذات کامل او | ز آنسوی شهر بند امکان است | |
| حضرتش را ز اختلاف زمان | چه کمال است یا که نقصان است | |
| بحث سود و زیان و کون و فساد | بر سر چار سوی ارکان است | |
| از ره بول چون رود به رحم | بدسگالش که خصم یزدان است | |
| بر زمین زنده آمدن او را | به یکی از دو راه فرمان است | |
| زان دو ره می‌رود یکی سوی دار | وان یکی راست تا به زندان است | |
| دل خصمش کز آرزوی خطا | پر متاع خلاف رحمان است | |
| حقه‌ی سر به مهر اهرمن است | خانه‌ی در به قفل شیطان است | |
| پیش خصمش که می‌رود به مغاک | وز پر آبی چو بحر عمان است | |
| آن تنور جهان به سیل ده است | که محل خروج توفان است | |
| به چرا گله را دگر چه رجوع | به هیاهوی پاس چوپان است | |
| زانکه از سنگ راعی عدلش | ظلم گرگ شکسته دندان است | |
| شعله ماند چو عکس خویش در آب | هر کجا حفظ او نگهبان است | |
| رخش مرگ آورند در میدان | قهرش آنجا که مرد میدان است |