| ز بحر بسکه برد آب سوی دشت سحاب | سراب بحر شود عنقریب و بحر سراب | |
| گرفته روی زمین آب بحر تا حدی | که‌گر کسی متردد شود پیاده در آب | |
| چنان بود که ز فرقش کلاه بارانی | گهی نماید و گاهی نهان شود چو حباب | |
| غریب نیست که گردد ز شست و شوی غمام | به رنگ بال حواصل سفید پرغراب | |
| عجب که بند شود تا به پشت گاو زمین | نعوذباله اگر پا فرو رود به خلاب | |
| چنان ز بادیه سیلاب موج رفته به اوج | که نسر چرخ چو مرغایی است بر سر آب | |
| شد انطفای حرارت بدان مثابه که موم | رود در آتش و نقصان نیابد از تف و تاب | |
| هوا فسرده به حدی که وام کرده مگر | برودت از دم بدخواه شاه عرش جناب | |
| علی سپهر معالی که در معارج شأن | کنند کسب مراتب ز نام او القاب | |
| مگر خبر شد ازین اهل کفر و طغیان را | که فارغند ز بیم عقاب و خوف عذاب | |
| که تا معاند او باشد و مخالف او | به دیگری نرسد نوبت عذاب و عقاب | |
| چو بر سپهر زند بانگ ثابتات شوند | ز اضطراب چو بر سطح مستوی سیماب | |
| روای منجم و از ارتفاع مهر مگو | که مهر پایه‌ی قدرش ندیده است به خواب | |
| به ذروه‌ای که بود آفتاب رفعت او | فتاده پهلوی تقویم کهنه اصطرلاب | |
| به نعل دلدل او چون رسد مه نو تو | رو ، ای سپهر و مپیمای بیش از این مهتاب | |
| سواره بود و ز دنبال او فلک می‌گفت | خوشا کسی که تو را بوسه می‌زند به رکاب | |
| زهی احاطه‌ی علم تو آنچنان که تو را | ز نکته‌ای شده مکشوف سر چار کتاب | |
| تو با نبی متکلم شدی در آن خلوت | که بی فرشته رود با خدا سال و جواب | |
| ضمیر جمله به خصم تو می‌شود راجع | خدا بود ابدا هر کجا کنند خطاب | |
| بماند از نظر رحمت خدا مأیوس | به سوی هر که تو یک بار بنگری به عتاب |