| همچو سکندر مجوی آب خضر در سواد | عارف دل زنده را آن ز سویدا طلب | |
| رتبه‌ی عرفان شود شام فنا روشنت | قیمت انوار شمع در شب یلدا طلب | |
| شانه به درد آورد تارک شاهدوشان | طاقت زخم اره از زکریا طلب | |
| زمره‌ی عشاق را پایه‌ی والاست دار | بر سر کرسی برآ پایه‌ی والا طلب | |
| عاشق مرتاض کی طالب جنت شود | ای که به راحت خوشی جنت اعلا طلب | |
| سالک ره را کجا فرصت آسایش است | گر تو از آن فارغی سایه‌ی طوبا طلب | |
| مرد خدا کی کند میل به لذت خلد | در دل کودک‌وشان حسرت حلوا طلب | |
| دشمن اگر تیغ و تشت پیش نهد سر مکش | دوست اگر بایدت حالت یحیا طلب | |
| سگ ز پی جیفه رفت در به در و کو به کو | گر به سگی قائلی جیفه‌ی دنیا طلب | |
| خیز و چو سبزی مکن جا به سر خوان کس | طعمه اگر بایدت سبزی صحرا طلب | |
| در دل سختست و بس آرزوی سیم و زر | گر طلبی سیم و زر در دل خارا طلب | |
| باطن صافی چو نیست راه حقیقت مپوی | چاه بسی در ره است دیده بینا طلب | |
| شمع هدایت کجا در دل هر کس نهند | همچو کلیمی بجو دیده ز بیضا طلب | |
| پا به سر خود منه در ره این بادیه | رهرو (ی ) این راه از شبرو اسرا طلب | |
| احمد مرسل که چرخ از شرف پای او | با همه رفعت کند پایه‌ی بطحا طلب | |
| از لب او گوش کن زمزمه‌ی لاینام | وز دل بیدار او راز فاوحا طلب | |
| جلد اگر می‌کنی مصحف و جدش بر او | دفتر انجیل را بهر مقوا طلب | |
| گو علم سبز او خضر ره خویش ساز | آنکه به محشر کند سایه‌ی طوبا طلب | |
| پای بلندی که زد پای طلب در رهش | از پی ایثار او عقد ثریا طلب | |
| درگذر از نه فلک در ره او خاک باش | اهل خرد کی کند پایه‌ی ادنا طلب |