| نکردی بی‌اجازت سیل سر در خانه موری | خواص عدل او همراه اگر می‌بود باران را | |
| بجز نرگس که باد صبح از و شبنم فرو ریزد | ندیده کس به عهد خرم او چشم گریان را | |
| به عهد ضبط حفظش حاملان طبع انسانی | به مخزون ضمایر پاسبان سازند نسیان را | |
| اگر شبه درر باری نبودی درگه بارش | سر اندر دیده‌ی خورشید بودی چوب دربان را | |
| اگر می‌بود حفظ او حصار عصمت آدم | نبودی رخنه‌ی آمد شدن وسواس شیطان را | |
| مگر کش آز را سر پر کند از پنبه‌ی مرهم | چو گوهر بار سازد بحر طبعش ابر احسان را | |
| عجب بحری که چون در جنبش آرد باد اجلالش | کند خلخال ساق عرش موج شوکت و شان را | |
| چنین بحری بباید تا صدف رخشان دری زاید | که آب او سیاهی شوید از رخسار کیوان را | |
| نه رخشان در ، سهیلی در سپهر جان فروزنده | که رنگ و روی آن آتش زند لعل بدخشان را | |
| سوار عرصه‌ی دولت که در جولان اقبالش | نباشد راه جز در چشم اختر پای یکران را | |
| جناب عالی جودش بلند افتاده تا حدی | که آنجا کس به سقایی ندارد ابر نیسان را | |
| به جای دانه در هر رشته سد گوهر کشد خوشه | ز آب جود اگر یک رشحه بخشد کشت دهقان را | |
| اگر اینست جذب همت امید بخش او | به زور دست جود از کوه بیرون می‌کشد کان را | |
| برآوردی ز توفان دود با یک شعله‌ی قهرش | تنوری کو به عهد نوح شد فواره توفان را | |
| عدو دارد ز خوف آن حسام مرگ خاصیت | همان تبلرزه که اندر برف باشد شخص عریان را | |
| زهی جایی رسیده‌ی پایه قدر تو کز عزت | بود کحل الجواهر خاک پایت عین اعیان را | |
| به یک تک درنوردد توسن عزم تو صحرایی | که در گام نخستش ره شود کم حد و پایان را | |
| اگر عزمت ز پای مور بند عجز بردارد | به گامی طی کند گر قطع خواهد سد بیابان را | |
| چو از حبس رحم بیرون نهد پا طفل بدخواهت | نبیند هیچ جا بیش از زمین و سقف زندان را | |
| پی زخم آزمایی سینه خصم تو را جوید | نهد چون مرگ بر نوک سنان فتنه سوهان را |