| به میدان تاز و سر در آتشم ده باد جولان را | پر از دود سپند جان من کن دور میدان را | |
| بزن بر جانم آن تیر نگاه صید غافل کش | که در شست تغافل بود و رنگین داشت پیکان را | |
| کمان ناز اگر اینست و زور بازوی غمزه | چه جای دل که روزن می‌کند در سینه سندان را | |
| چه سرها کز بدن بیگانه سازد خنجر شوخی | چه افتد آشنایی با میانت طرف دامان را | |
| درستی در کدامین کوی دل ماند نمی‌دانم | که آن مژگان کج می‌آزماید زخم چوگان را | |
| سر سد جان خون‌آلود بر نوک سنان گردد | کند چشم تو چون تعلیم لعب نیزه مژگان را | |
| ز باران بهار حسن آبی بر گلستان زن | که اندر مهر جان پر گل کند دیوار بستان را | |
| ز روی خویش اگر نقشی گذاری بر درمشرق | ز خجلت کس نبیند بعد ازین خورشید تابان را | |
| شراب لعلی رنگ رخت در ساغر اول | کباب خام‌سوز روی آتش می‌کند جان را | |
| مگر نار خلیل است آن رخ رخشان تعالی‌الله | که در بار است اندر هر شرارش سد گلستان را | |
| چه استیلای حسن است این بمیرم پیش بیدادش | که از لب بازگرداند به دل فریاد و افغان را | |
| تبسم خونبها می‌آورد گو غمزه خنجر زن | که همره کرده می‌آرد نگاه درد درمان را | |
| چه خوبی اله اله در خور آنی که تا باشی | روی اندر عنان بخت فرمان بخش دوران را | |
| شه والا گهر بحر کرم شهزاده‌ی اعظم | که مثلش گوهری پیدا نشد دریای امکان را | |
| بلند اقبال فرخ فر خلیل الله دریا دل | که در تاج اقبال است ذاتش میرمیران را | |
| پدر گو کج بنه تاج مرصع کاین در شاهی | چو بر تاجی نشیند بر فروزد چار ارکان را | |
| ز صلب بحر این در کوچو زد یک جنبش موجه | توان دادن به هر یک قطره‌اش سد غوطه عمان را | |
| غیاث الدین محمد آنکه جود باد دست او | به ذلت خانه موری نهد تخت سلیمان را | |
| نمک سالم برون آید ز آب و موم از آتش | چو کار افتد به حفظ کامل او کسر و نقصان را | |
| به دست عالم افتاده است از او سررشته کاری | که شبها پاس دارد گرگ دوک و پشم چوپان را |