رباعیات

اول گردون ز رنج در تابم کرد		در اشک دودیده زیر غرقابم کرد
پس بخشش نوساخته اسبابم کرد		واندر زندان به ناز در خوابم کرد

□

هر ابر که بنگرم غباری شده گیر		گرگل گیرم به دست خاری شده گیر
هر روز مرا خانه حصاری شده گیر		عمری شده دان و روزگاری شده گیر

□

مسعود که هست سعد سلمان پدرش		جایی است که از چرخ گذشته است سرش
در حبس بیفزود به دانش خطرش		عودی است که پیدا شد از آتش هنرش

□

با همت باز باش و با کبر پلنگ		زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ
کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ		کانجا همه بانگ آمد و اینجا همه رنگ

□

من همت باز دارم و کبر پلنگ		زان روی مرا نشست کوه آمد و سنگ
روزی، روزی گر دهدم چرخ دو رنگ		بر پر تذرو غلطم و سینه‌ی رنگ

□

هر یک چندی به قلعه‌یی آرندم		اندر سمجی کنند و بسپارندم
شیرم که به دشت و بیشه نگذارندم		پیلم که به زنجیر گران دارندم

□

در آرزوی بوی گل نوروزم		در حسرت آن نگار عالم سوزم
از شمع سه‌گونه کار می‌آموزم:		می‌گریم و می‌گدازم و می‌سوزم

□

از بلبل نالنده‌تر و زارترم		وز زرد گل ای نگار بیمارترم
از شاخ شکوفه سرنگونسار ترم		وز نرگس نوشکفته بیدارترم

□

از هرچه بگفته‌اند پندی دارم		وز هرچه بگفته‌ام گزندی دارم
گه بر گردن چو سگ کلندی دارم		بر پای گهی چو پیل بندی دارم

□

من بستر برف و بالش یخ دارم		خاکستر و یخ پیشگه و بخ دارم
چون زاغ همه نشست بر شخ دارم		در یک دو گز آبریز مطبخ دارم

□

تا نسبت کرد اخوت شعر به من		می فخر کند ابوت شعر به من
بفزود چو کوه قوت شعر به من		شد ختم دگر نبوت شعر به من

□

نی روزم هیزم است و نه شب روغن		زین هر دو بفرسوده مرا دیده و تن
در حبس شدم به مهر و مه قانع من		کاین روزم گرم دارد آن شب روشن

□

دیدی که غلام داشتم چندان من		پرورده ز خون دل چو فرزندان من
در جمله از آن همه هنرمندان من		تنها ماندم چو غول در زندان من

□

ای بخت مرا سوخته خرمن کردی		بی جرم دو پای من در آهن کردی
در جمله مرا به کام دشمن کردی		با سگ نکنند آنچه تو با من کردی